Στο πρώτο έχουμε μια κριτική-παρωδία της βιομηχανίας ομορφιάς και έμμεσα του Αμερικανικού φεμινιστικού κινήματος που σάρωνε τις παραδοσιακές επιταγές του τι σημαίνει γυναικεία ταυτότητα στα 1920 και 1930, μαγνητίζοντας τις κόρες των μεταναστών.
Στο δεύτερο η δυναμική γυναικεία «φωνή» παραμερίζει χωρίς δισταγμό παραδοσιακούς φραγμούς, στοχεύοντας τον όρο που συμπυκνώνει κοινωνικό έλεγχο, «τι θα πει ο κόσμος». Να λοιπόν η είσοδος στη νεωτερικότητα με αυτοπεποίθηση και την αυθάδεια που απαιτεί η ακύρωση βαθειά εμπεδομένων δομών: «έτσι μ΄αρέσει να περνάω τη ζωή δε με νοιάζει ο κοσμάκης τι θα πει».
Μια στιγμή σύγκρουσης του παλιού και του καινούργιου, παράδοσης και νεωτερικότητας, διαμεσολαβημένης από τον φεμινισμό καθώς και από τις αντιδράσεις των μεταναστών προς αυτόν. Τι υποσχόμενη εισαγωγή στις πολυπλοκότητες της ιστορικής εμπειρίας των Ελληνοαμερικανίδων!
{τα τραγούδια έχουν αποδοθεί και από το συγκρότημα Καφέ Αμαν, με την φωνή μιας τραγουδίστριας (νομίζω είναι η Α. Παιδούση αλλά πρέπει να ελέγξω τις πηγές μου) να αποδίδει την «Η Μπαρμπουνάρα»}. Αλλά επίσης από τις Μαρίκα Παπαγκίκα (www.youtube.com/watch?v=nmHMQCBdvUQ&feature=related) και Μαρία Κατινάρη (www.youtube.com/watch?v=FOemDH7S2E&feature=related), ευχαριστώ τη Κ.Μ. για την τελευταία υπόδειξη.
No comments:
Post a Comment