A diasporic structure of affect and name branding

The desire for a positive image and the associated branding, the longing for distinction, the thirst for joyful pride, the want for seamless belonging, all fostering access to a mode of cultural power; they generate a structure of affect that rewards those who feed it while displaying severe intolerance to those who advocate its reflexive examination.

One implication? Consent to this structure of affect, invest in public relations with its vast social networks, hone the appropriate oratory, bring it home, and, voila, a celebrity cultural commentator.

(Και έρχεται η στιγμή ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις...)

Το Αμερικανικό και το Ελληνικό Όνειρο σε Δελεαστικό Ταγκό

Δεν θα έχουν ξεφύγει από παρατηρητές του δημόσιου λόγου στην Ελλάδα φαντάζομαι οι αυξανόμενες αναφορές του «αμερικανικού ονείρου» σε συνάρτηση με την πραγματοποίηση του «ελληνικού ονείρου». Αυξάνεται η πολιτιστική παρουσία αυτής της συσχέτισης σε εφημερίδες, περιοδικά, συνεντεύξεις, ταινίες, κτλ.

Με άλλα λόγια παρατηρείται η μεταφορά της Αμερικανικής ιδεολογίας της οικονομικής και κοινωνικής κινητικότητας μέσω της ατομικής επιμονής και προσπάθειας και μόνο (bootstraps) στην Ελλάδα σε συνθήκες έντονης εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Ενδιαφέρον είναι ότι συγκατανεύουν σε αυτήν την ιδεολογία και άτομα που δημόσια τοποθετούνται στον ευρύτερο αριστερό χώρο. Οι κοινωνιολογικές και δομικές διαστάσεις του θέματος ακυρώνονται μέσω «χαριτωμένων» (και τόσο μα τόσο αφελών) προσωπικών καταθέσεων αλλά και αισθητικά συναρπαστικών αφηγημάτων.

 
Πέρα του απελπιστικά πολιτικού σουρεαλισμού του θέματος, για εμάς τους αναλυτές του φαινομένου είναι πλέον φανερό ότι η μελέτη της Αμερικανικής και Ελληνικής κοινωνίας δεν απέχουν τόσο όσο θέλαμε να πιστεύουμε.

 
Αλλά και σε αναλυτές της παγκοσμιοποίησης, ιδιαίτερα όταν Ελληνικά πολιτιστικά προϊόντα που ασπάζονται την ιδεολογία bootstraps εξάγονται με ελληνικό «περιτύλιγμα», ενδυναμώνοντας τις ιδέες του νεοφιλελευθερισμού παγκόσμια. Θα ήταν ενδιαφέρον να εντοπίσουμε αντιστάσεις τόσο στην εγχώρια κριτική (προς το παρόν δεν βλέπω κάτι συγκροτημένο αλλά μπορεί και να κάνω λάθος) όσο και αλλού.


υ.γ. Σκέφτομαι πόσο υβριστικά προσβλητικό είναι το αφήγημα του bootstraps προς άτομα τα οποία έχουν υποστεί συστηματικές και συστημικές διακρίσεις, που έχουν πιαστεί σε δίκτυα φτώχειας και δεν διαθέτουν το οικονομικό αλλά και πολιτιστικό κεφάλαιο (κανείς δεν αρχίζει από το μηδέν, στοιχειώδης κοινωνιολογία). Άτομα που έχουν κακοποιηθεί. Ή ακόμη προς άτομα που επέλεξαν να αντισταθούν σε ηγεμονικά αφηγήματα και εξουσίες––αντί για εξαργυρώσιμους τεμενάδες στο κατεστημένο––μια στάση με μεγάλο προσωπικό και επαγγελματικό κόστος.

About Diasporic Parades

Because there has been a great deal of writings in the media lately about the meaning of diasporic parades, and the cliches are exhaustingly tiring. 

Before anyone proclaims a grand explanation (after "grand narrative") of *the* truth of a parade, it is necessary to examine parades ethnographically and historically. There have been instances when the LGBTQ Irish have been excluded from diasporic Irish parades. The NYC Greek Independence Parade has featured, at least once, a high school honoring labor organizer Louis Tikas (1886-1914), a figure that is censored by some Greek American narratives. In another instance, a leftist "contingency," which is anathema in certain Greek American circles, was permitted to join the parade.

On this topic, I noted this in an essay published in 2018:

"Though parades may strictly adhere to certain institutionalized conventions of display, a standardized grammar, so to speak, they are fluid, and subjects to change."

Also, "Spectators share with the ethnographer and among one other complaints about the favoritism exhibited by the marching order of the various participating groups. They speak about the power of inside connections—the infamous practice of meson—as the means to unfairly promote one’s interests at the expense of others’. Some criticize the lavishness of the festivities surrounding the parade, including the presence of dignitaries flown from Greece, as unacceptable luxury in the midst of the Greek economic crisis."

Parades present contested spaces whose boundaries are negotiated for particular constituencies to make identity and ideological claims. What is more, sectors of a diasporic group do not identify with them. So there is not such a thing as a parade reflecting a "community." Which community, whose community?

Communities are constructed and they make specific, often competing claims within a singe space. Some communities of interests are excluded. This ethnohistoric reality must be the starting point for any conversation about diasporic parades and their meanings.

Yiorgos Anagnostou

https://ergon.scienzine.com/article/essays/ways-of-seeing-and-imagining?fbclid=IwAR02zcgRAPX3hmLLt0hVFc3eTWInFzZGrjXzRLtY2LUagjM17Enn7kQD1Ls_aem_AUwdaYlqJHc6oX1gNdDqiAQxU3mE-cIv2tmJKAzawImX4ORxn6jRIZEmgxKVNMKPKnKZ61t-K954jF8x5k2FyLQn

Θεωρίες Διασποράς στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο

Όσο η πολιτισμική παρουσία διασπορικών κειμένων στην Ελλάδα πυκνώνει (θεατρικά έργα, λογοτεχνία, δοκίμια, κτλ) τόσο επιτακτική γίνεται η ενσωμάτωση θεωριών της διασποράς στο Ελληνικό πανεπιστήμιο. Αλλιώς δεν θα είναι σπάνιο να καταλήγουμε σε περιγραφές απλοϊκές (και αφελείς) στον τύπο πολλάκις μέσω ελλαδικής ματιάς οι οποίες μάλιστα να καταχειροκροτούνται στα πλαίσια της εμετικά επαινετικής κουλτούρας του fb...

Σύντομα θα ακολουθήσει συστηματική παρουσίαση του θέματος.