Αν είναι να τραγουδήσουμε αυτές τις εποχές αυτά ας τραγουδήσουμε, και όχι άλλα ζαχαρωμένα όπως θα έλεγε και η Μπέλλου. Θα πρόσθετα και ακόμα δύο συνθέσεις που πέτυχα πρόσφατα ξεφυλλίζοντας την ανθολογία «Ο Κόσμος ο Δικός μου» του Άκη Πάνου (Εκδόσεις Γνώση, 1980). Το πρώτο είναι η «Κοινωνία,» ερμηνευμένο από το Μανώλη Μητσιά (1977), και που πρωτοπαίχτηκε στο «Παλαί ντε Σπορ» της Θεσσαλονίκης στις 15.1.1967. Το δεύτερο είναι η «Κοινή Αγορά,» ερμηνευμένο από τους Μιχάλη Μενιδάτη και Γιάννη Πάριο (1978).
[και τα δύο σε πολυτονικό στο πρωτότυπο]
Κοινωνία
Την κοινωνία
που τήνε σπρώχνουν στον κατήφορο τα λάθη
κι αργοπεθαίνει
μες στην ψευτιά, την αμαρτία και τα πάθη,
την κοινωνία που για το αύριο την πνίγει η αγωνία
–τι ειρωνεία–
εμείς τη φτιάξαμε αυτή την κοινωνία.
Την κοινωνία
που και πιστεύει, και παλεύει, και ελπίζει,
μα αυτό που χτίζει
από τη μοίρα της σπρωγμένη το γκρεμίζει,
την κοινωνία που για το αύριο την πνίγει η αγωνία
–τι ειρωνεία–
εμείς τη φτιάξαμε αυτή την κοινωνία.
Κοινή Αγορά
Όταν θα μπούμε στην Κοινή την Αγορά
όταν θα γίνουμ' Ευρωπαίοι επισήμως,
δε θα κοιτάζουμε τους άλλους πονηρά
κι οι συνεταίροι, θα μας φέρονται εντίμως.
Εμείς θα στέλνουμε αγγούρια κρητικά
και θα εισάγουμε τα πάντα από τη Δύση.
Θα ΄ρθουνε ήθη κάπως πιο ελαστικά
και δε θα φτάνει στο κακούργημα η χρήση.
Τώρα θα πεις: πως ονομάζεται Κοινή;
Κι αυτή η λέξη εξηγείται πολυτρόπως.
Μα αφού «δε γίνεται να ζήσουμε ορφανοί»
με την «κοινή» θα βολευτούμε όπως–όπως.
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
Επιτρέψτε μου να σημειώσω ότι προσωπικά θα αγνοούσα το «από τη μοίρα της σπρωγμένη το γκρεμίζει» του πρώτου και θα κρατούσα ευλαβικά την ειρωνεία του δεύτερου.
No comments:
Post a Comment