Monday, December 31, 2012

Μετα-Εθνότητα (Post-Ethnicity) Ι


Η εθνότητα, όπως εννοιολογήθηκε στην Αμερικανική νεωτερικότητα, εισήγαγε μια ριζική αντίληψη της διαφοράς. Μετατόπισε το κέντρο βάρος της ταυτότητας των Ευρωπαϊκών, μη κυρίαρχων ομάδων (Ιταλούς, Ιρλανδούς, 'Ελληνες) από τον βιολογικό (φυλετικό) στον πολιτισμικό προσδιορισμό.

Βέβαια η έμφαση στην πολιτισμική έκφραση δεν κατάφερε να εξαλείψει τελείως την βιολογική αντίληψη της ταυτότητας, η οποία εξακολουθεί να επαναφέρεται μέσω όρων όπως «προγονική καταγωγή» (και όλους τους αποκλεισμούς που αυτού του είδους η ταυτότητα συνεπάγεται). Πολέμησε όμως την νομιμότητά του βιολογισμού μέσω της προσέγγισης της εθνότητας σαν κατασκευής. Η εθνότητα δεν ήταν πλέον βασισμένη αναγκαστικά σε δεσμούς αίματος όπως δήλωναν οι primordialists αλλά μια ιστορικά προσδιορισμένη συμμετοχή σε μια συλλογικότητα· η εθνοτική ομάδα σύμφωνα με αυτήν την θεώρηση δεν είναι κάτι το στατικό αλλά αποτελεί μια δυναμική μορφή ανήκειν της οποίας τα κριτήρια συμμετοχής και όρια διαχωρισμού από άλλες ομάδες αλλάζουν συνεχώς σε συνάρτηση με ιστορικές συγκυρίες. Με αυτόν τον τρόπο προκρίνεται μια ελαστική μορφή συλλογικών μορφωμάτων. Η καταγωγή σαν κριτήριο συμμετοχής σε μια εθνοτική ομάδα δεν ισχύει πλέον. Μπορούμε να μιλάμε για μια συνθήκη πέρα του βιολογισμού, μια μετα-εθνοτική προσέγγιση.

Ο ριζικά ανατρεπτικός αυτός επαναπροσδιορισμός λειτουργεί ανταγωνιστικά, όπως προανέφερα με τις βιολογικές προσεγγίσεις ταυτότητας. Ορισμένοι Ελληνοαμερικανικοί φορείς, για παράδειγμα, θέτουν ακόμα την Ελληνική καταγωγή σαν κριτήριο συμμετοχής σε διαγωνισμούς υποτροφιών ή επιχορηγήσεων. Αποκλείονται με αυτόν τον τρόπο άτομα με τεράστιες ικανότητες που ελκύονται από τον Ελληνικό πολιτισμό και θα ήταν σε θέση να συνεισφέρουν στην Ελληνοαμερικανική πολιτιστική παραγωγή ανεξαρτήτως καταγωγής.

Η ετερογένεια – σε αντίθεση με την αποκλειστικότητα της «ομογένειας» – είναι σε θέση να εμπλουτίσει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την Ελλάδα και την Ελληνική διασπορά· να την διευρύνει. Συνεισφέρει ανθρώπινο δυναμικό, πρωτότυπους και μη συμβατικούς τρόπους πρόσληψης της πραγματικότητας, αναγνωρίζει αξία σ' αυτό που θεωρούμε σαν δεδομένο ή υποτιμούμε σαν αδιάφορο.

Αυτού το είδος το πολιτιστικό κεφάλαιο ας το έλξουμε αντί να το αποκλείουμε. Αυτό απαιτεί να αφήσουμε πίσω τον παρωχημένο και ιδεολογικά στενό βιολογισμό της εθνικής ταυτότητας και να υιοθετήσουμε την πολιτιστική εθνότητα. Αν η εθνότητα δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από την ομογένεια, ας λειτουργήσουμε με σύμαχο την μετα-εθνότητα. Αποτελεί μια συνολική προσέγγιση που προχωρά πέρα από από συμβάσεις και που συνδιαλλέγεται με την ετερότητα με σκοπό να διευρύνει την εμβέλεια του Ελληνοαμερικανικού πολιτισμού. Πόσο ταιριαστός αυτός ο τρόπος για την καινοτόμο, ανοικτή προς την διαφορά, διασπορά!

Υπάρχει και ένας πρόσθετος λόγος που καλεί την υιοθέτηση του μετα-εθνοτικού μοντέλου…
(Συνεχίζεται)

Saturday, December 22, 2012

A Greek American Homicide Detective – "The Greeks of Beaubien Street"


"Saugatuck Township resident Suzanne Jenkins has just released the first book in her series called The Greeks of Beaubien Street. The book is part murder mystery, part drama. The main character, Jill Zannos, is a homicide detective whose family owns a grocery store in Greektown in Detroit. Jenkins says Jill is always walking a fine line between her rough, modern job and her old-fashioned family. But Jill soon finds out that her family has a few secrets that makes her realize they are not as perfect as they seem.

Jenkins grew up in Greektown and she says a lot of what made her Greek, in her mind, was the food. She says her family didn't speak Greek or go to an orthodox church, but they always made Greek food in their home. In the book, Jenkins mentions many places that Detroit natives and Saugatuck resident might recognize, like Christo's Roadhouse in Douglas, Michigan.

Jenkins other interest in policework helped fuse together this mix of family drama and a CSI-like mystery. Jenkins also used her knowledge as a former nurse to fill in the medical details.

She puts a lot of attention into human relationships, especially the how family members and spouses interact with eachother. Jenkins says she put a lot of her experiences over the years in the book."

For a full interview with author Suzanne Jenkins:
http://wmuk.org/arts-and more/select/326551/The_Greeks_of_Beaubien_Street__Part_murder_mystery__part_family_drama#.UNS13DHpfUE.mailto

(Thanks to DG for bringing this to my attention)



Friday, December 21, 2012

Thursday, December 20, 2012

«Από την Ελληνική Κοσμοπολιτεία στο ...ΣΑΕ!» του Δημήτρη Ρομποτή


«Έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα σχετικά με την πρόσκληση για «διαβούλευση» που απηύθυνε στην απανταχού ομογένεια, ή μάλλον στους αποδήμους, ο υφυπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, αρμόδιος για τους ...υπερποντίους Ελληνας, κ.κ. Κωνσταντίνος Τσιάρας, σχετικά με το «νέο» ΣΑΕ. Η αόριστη αυτή πρόσκληση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ανακοίνωση του τέλους του ΣΑΕ με τη διαφορά ότι τη χαριστική βολή θα δώσουν τα κατά τόπους απομεινάρια του που δεν έχουν καταλάβει καν ότι καλούνται να....
γίνουν αυτόχειρες. Από ό,τι φαίνεται άλλη μία πανάκριβη απόπειρα να δημιουργηθή οργάνωση-ομπρέλα για τους απανταχού αποδήμους (κι’όχι ομογενείς, αφού πρόκετια για το Συμβούλιου Αποδήμου Ελληνισμού) κλείνει με παταγώδη αποτυχία και μένουμε εκτεθειμένοι στην καταρρακτώδη βροχή!

Κι’όταν λέω πανάκριβη, δεν αναφέρομαι μόνο στα χρήματα των Ελλαδιτών φορολογουμένων που σπαταλήθηκαν (και τα οποία θα είχαν σπαταληθεί κάπου αλλού) μα και των εκατοντάδων ομογενών που αναμείχτηκαν σοβαρά και επένδυσαν πολύ χρόνο και χρήμα στην προσπάθεια. Από την Αμερική μόνο ας αναφέρω ενδεικτικά τους κ.κ. Αθενς, Τομαρά, Σπυρόπουλο και τα κορυφαία στελέχη των κυπριακών οργανώσεων. Βέβαια, πλήρωσαν όλοι το ίδιο αφετηριακό λάθος που σημάδεψε το ΣΑΕ και τη φθίνουσα πορεία του: βασίστηκαν στις ήδη υπάρχουσες πρωτοβάθμιες οργανώσεις (πολλές από τις οποίες φαντάσματα) με αποτέλεσμα η δική τους νόσος πολύ γρήγορα να μολύνη ολόκληρο τον ιστό του ΣΑΕ. Αντί να αξιοποιήσουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν να βρουν στον χώρο των «αποδήμων» έπρεπε σώνει και καλά να μπλεχτούν με τα ίδια ...σκατά με αποτέλεσμα όλη η ιστορία να γίνη σκατά! Κάτι παρόμοιο δηλαδή που συμβαίνει με τις ελλαδικές κυβερνήσεις οι οποίες κατά κανόνα στελεχώνονται από μέλη του ...Κυνοβουλίου, στο οποίο δυστυχώς την τελευταία 20ετία εισέρχεται κάθε καρυδιάς καρύδι και με ελάχιστες εξαιρέσεις, η μετριότης είναι το μέτρον αξιολόγησης. Παν ...μέτριον άριστον!

Αρχική ιδέα για αυτό που έγινε ΣΑΕ ήταν, όπως επληροφορήθην προσφάτως, μία έκθεση 70 σελίδων που είχε στείλει ο Καθηγητής της Παντείου και συγγραφέας Γεώργιος Κοντογιώργης το 1989 στον τότε Πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου. Στην έκθεση αυτή ο καθηγητής ανέλυε το πώς θα μπορούσε ο εκτός Ελλάδος Ελληνισμός (κι’όχι μόνο οι ...απόδημοι για να μην καταντήση η οργάνωση κομματικό παρακλάδι, όπως και έγινε) να οργανωθή σε κατά τόπους συμπολιτείες, με δικές τους διαδικασίες και εκπροσώπους, λαμβάνοντας υπόψη και τις ανά περίπτωση ιδιομορφίες. Πρότεινε επίσης να υπάρχη ένας αριθμός βουλευτών που να εκπροσωπούν τους ομογενείς στη Βουλή καθώς και ένας υπουργός που θα χρησίμευε ως σύνδεσμος. Αυτό βέβαια δεν έγινε, η αρχική ιδέα αλλοιώθηκε στο λεγόμενο ΣΑΕ του οποίου ο κύκλος μάλλον έκλεισε, άσχετα αν θα στριφογυρίζη γύρω από τον εαυτό του λίγο καιρό ακόμα.…»

Περισσότερα από την Πηγή,
http://ksipnistere.blogspot.com/2012/12/blog-post_640.html

Wednesday, December 19, 2012

«Ο μύθος της μεγάλης ομογένειας» του Γιάννη Βασιλάκου

Υποκριτικές είναι οι κολακείες των πολιτικών προς τους ομογενείς - Πηγή ΤΑ ΝΕΑ http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4776530

Οι Ελληνες αρέσκονται να κατασκευάζουν μύθους και να τους πιστεύουν ως αδιάσειστα γεγονότα, πράγμα που εξηγεί, ώς ένα σημείο, και τη διαχρονική κακοδαιμονία τους. Ενας από τους αγαπημένους μύθους της μόδας που διακινείται επίμονα τελευταία, λόγω της βαθιάς ελληνικής κρίσης, είναι αυτός που σχετίζεται με τον απόδημο ελληνισμό (τη «μεγάλη δεύτερη Ελλάδα», τον «δεύτερο πνεύμονα του οικουμενικού ελληνισμού» και πολλά ηχηρά παρόμοια) ως αγκωνάρι της δεινά χειμαζόμενης γενέτειρας. Ακόμη και ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς δεν απέφυγε την πεπατημένη αφού, σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Χάντελσμπλατ» (5/10/2012) μεταξύ άλλων δήλωσε: «Είμαστε ένας εργατικός και ταλαντούχος λαός: κοιτάξτε τους Ελληνες στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, στη Γερμανία και σε όλον τον κόσμο. Βρίσκονται παντού και είναι παντού επιτυχημένοι. Το DNA είναι καλύτερο από ό,τι η κατάσταση της χώρας μας».

Ατυχής δήλωση, μία από τις τόσες γνωστές «κορόνες» των ελλήνων πολιτικών στις οποίες μας έχουν συνηθίσει. Επειδή όμως αυτό το τροπάρι τείνει να γίνει αξίωμα, οφείλω να απομυθοποιήσω κάποιες πτυχές του. Δηλαδή ορισμένες χρόνιες πλάνες, ψευδαισθήσεις και αναλήθειες αναφορικά με τον απόδημο ελληνισμό.

Καταρχάς το ότι οι Ελληνες «βρίσκονται παντού» δεν πρέπει να αποτελεί καύχημα και θριαμβολογία αλλά αδιάψευστη απόδειξη της διαχρονικά παταγώδους αποτυχίας της μητέρας (ή μήπως μητριάς;) πατρίδας και των εκάστοτε μεταπολεμικών κυβερνήσεών της να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων - ή απλούστατα να ζήσει τα παιδιά της. Οι Ελληνες δεν μεταναστεύουν από επιλογή αλλά εξ ανάγκης. Επειδή στην πατρίδα δεν υπάρχει κανένα μέλλον γι' αυτούς, προπάντων όμως για τα παιδιά τους.

Δεύτερον, το κατά κόρον επαναλαμβανόμενο «τροπάρι» ότι οι απόδημοι «είναι το καλύτερο, το εκλεκτότερο κομμάτι του ελληνισμού» και ότι «είναι παντού επιτυχημένοι» είναι ανακριβές και ανυπόστατο. Πώς και από πού τεκμαίρεται; Το ότι υπάρχουν κάποιοι (λίγοι) δισεκατομμυριούχοι ομογενείς στις ΗΠΑ, λ.χ., και ορισμένοι (περισσότεροι) πολυεκατομμυριούχοι ομογενείς στην Αυστραλία, αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι εκπατρισμένοι Ελληνες είναι μεγιστάνες! Αντιθέτως, επίσημα στοιχεία καταδεικνύουν το εντελώς αντίθετο. Στοιχεία της πρόσφατης απογραφής αποκαλύπτουν ότι η πλειονότητα των μελών της παροικίας μας ζει «με λιγότερα από 300 δολάρια την εβδομάδα» (εφημ. «Νέος Κόσμος» Μελβούρνης, 16/8/2012). Οταν λοιπόν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η πλειονότητα των ομογενών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, και μάλιστα σε μία από τις πλουσιότερες χώρες του δυτικού κόσμου, αναρωτιέμαι πόσο... «επιτυχημένοι» μπορεί να είναι οι ομογενείς που διαβιούν σε λιγότερο «τυχερές» χώρες του πλανήτη...

Τρίτον, βαυκαλιζόμαστε για την επαγγελματική και κοινωνική άνοδο των εκπατρισμένων Ελλήνων, αλλά κανείς δεν κάνει τον κόπο να αναφέρει λέξη για τα απίστευτα ποσοστά των περιθωριακών ομάδων ελληνικής καταγωγής στην κατ' ευφημισμόν «τυχερή χώρα» των Αντιπόδων: τοξικομανών, αλκοολικών, ψυχασθενών, εγκληματιών, αστέγων, απόρων κτλ.
Συμπέρασμα: αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα νηφάλια, η αλήθεια είναι ότι οι Ελληνες της διασποράς δεν είναι ούτε καλύτεροι ούτε και χειρότεροι από τους ελλαδίτες συμπατριώτες τους. Τηρουμένων πάντα των αναλογιών, έχουν πανομοιότυπα συμπλέγματα και προβλήματα με τους ελλαδίτες: ατομοκεντρισμό, μικρομεγαλισμό, ματαιοδοξία, εθνικισμό, παραγοντισμό (ή «προεδριλίτιδα»), ασυνεννοησία, ημιμάθεια κ.ά. Ο απανταχού, εντός κι εκτός Ελλάδος ελληνισμός, είναι τόσο ανεπανόρθωτα κατακερματισμένος και αλληλοσπαρασσόμενος που όχι μόνο τη γενέτειρα δεν μπορεί να βοηθήσει αλλά, συχνά, ούτε καν τον ίδιο του τον εαυτό.

Λυπάμαι που θα απογοητεύσω τους ρομαντικά αφελείς, αλλά η δεινώς χειμαζομένη πατρίδα μηδαμινά πράγματα μπορεί να περιμένει από τα ξενιτεμένα παιδιά της, αφού και ο «δεύτερος πνεύμονάς» της είναι εξίσου ανεπανόρθωτα λαβωμένος όσο και ο πρώτος. Ούτε όμως και οι απόδημοι έχουν να προσδοκούν οτιδήποτε πλέον από την πολλαπλώς χρεοκοπημένη μητέρα-πατρίδα. Απόδειξη αυτού δεν είναι μόνο η πανθομολογούμενη παταγώδης αποτυχία του ευρωβόρου Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού αλλά και το προσφάτως ιλαροτραγικό φιάσκο των... ανύπαρκτων 600 δισ. δολαρίων κάποιων μπρούκληδων Ελληνοαμερικανών που βάλθηκαν να σώσουν ντε και καλά τη χρεοκοπημένη Ελλάδα!

Ο Γιάννης Βασιλακάκος είναι πανεπιστημιακός, διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης. Διετέλεσε συντονιστής στο Δίκτυο Πολιτισμού του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ Ωκεανίας, 1999-2006).


Monday, December 17, 2012

Greek Americans as a Target Consumer Group – A Commercial



(Thanks to my former student RL for bringing this to my attention)


Saturday, December 15, 2012

Kazantzidis' USA Tour



απομυθοποίηση του τίμιου μετανάστη…


Friday, December 14, 2012

Intersecting Worlds and Words – Diaspora Bilingual Poetry in Australia


CURATE OR CREATE? CURATE OR CREATE? 

Exploring Variations on a Theme “A Poetic Reading Salon” 

INVITING EXPRESSIONS OF INTEREST 

‘All the writer can strive for is a personal voice’ Ha Jin 

In his book, The Writer as Migrant, Ha Jin, asks for whom do bilingual writers write and why. He refers to writers with an immigrant background and particularly those in exile who reflect on the political oppression in their country of origin. He explores identity issues and whether bilingual writers: - 

 Write for themselves or a collective endeavouring to act as spokespersons for their ethnic group. 

 Are liberated or entrapped in their ethnic identity.  Curate or create culture. 

The Diasporic Literature Spot seeks to generate discussion on the latter questions particularly whether bilingual writers are creating a new culture moving beyond stereotypic images of their immigrant experience. 

Poets, interested in participating in the Reading Salon, are invited to submit two to four poems noting why they consider their work to be creating rather curating culture. 

Expressions of interest should be emailed to reading.salon@diasporic.org by January 18, 2013. 

Organised by Vicky Tsaconas and Loula S. Rodopoulos the event hopes to attract poets interested in reading their work and discussing the issues raised by Ha Jin. 

The Reading Salon will be held at 3.30pm, Saturday, March 2, 2013 at Writers Victoria.


Monday, December 10, 2012

Academic Greek-American Studies: A Record of Accomplishments


From the Archive: The following piece was originally posted January 6, 2005 at http://classics.osu.edu/modern-greek-faculty-postings

The scope and significance of academic Greek-American Studies are unfortunately very little known to the wider public. Audiences learn about this academic field piecemeal, through scattered remarks that often misrepresent it. Moreover, as a result of misinformation and negative publicity, lay educated audiences and community leaders may develop negative attitudes toward it. This is doubly unfortunate because the field currently enjoys a great revival in both the academy and key sectors of public life. It has therefore become urgent to publicize the accomplishments of academics who think and write about Greek America; it is necessary to communicate the fruits of their labor to interested audiences in order to forestall mutual misunderstanding.

Admittedly, the practitioners of academic Greek-American Studies are not as numerous as one would like. There is no doubt that the visibility of Greek-American Studies in the American academy is not what it ought to be. There should likewise be no hesitation in admitting that a great deal of Greek-American history and culture remain unexamined by scholars. If one wishes to critique academic Greek-American Studies for these imperfections, this should require a serious discussion of the complex academic and non-academic forces that have relegated our field to the margins of the academy. But these conditions make it all the more imperative to recount the contributions of the academics who toil to produce and disseminate knowledge about Greek America, and to support their effort to gain greater visibility for their field within and without the Academy.

For it is now an indisputable fact that academic Greek-American Studies have become a key contributor to the intellectual and cultural vitality of Greek America. The field has recently injected a necessary theoretical sophistication, committed professionalism, ethos of public outreach, and ethical vision of pluralism into diverse domains of the public sphere such as academic teaching and publishing, ethnic and national media, festivals, libraries, archives, and the reading public. These contributions, coupled with a critical respect for the legacy of earlier contributors, define the current orientation of Greek-American Studies.

The evidence that supports these assertions is available for everyone to see. Here is a select list of the field's accomplishments:
Since the 1970s, Modern Greek Studies Programs in the American academy have been particularly successful at incorporating courses on the history, culture and literature of Greek America into university curricula. Thousands of students from diverse ethnic backgrounds have taken these courses and thousands more will do so in the future. Interestingly, on the basis of my own teaching experience at The Ohio State University, it is in these classes that second and third generation Greek-American students first develop an interest in their ethnic history and culture as well in their family background.

Academics have recognized the value of non-academic writers on Greek America. Rather than allegedly rebuffing the research, publications and cultural activism of non-academics, they have been consistently promoting it. The examples are numerous: Labor historian Dan Georgakas, for one, has reviewed Helen Papanikolas's latest book in the Journal of Modern Greek Studies. In the same journal, anthropologist David Sutton has reviewed the anthropological work of Michael Kalafatas, who is a non-professional anthropologist. In this list I must include my own essay on Helen Papanikolas which was published in a recent book by the Utah State University Press, an academic publisher.

In a similar vein, Modern Greek Studies Programs in the American academy have recently started following the lead of non-academic, grass-roots preservation projects; they too have begun to document oral histories about the Greek-American immigrant past. Specific academic projects of this kind include:

• "The Greek American Oral History Archive" at the Center for Modern Greek Studies (San Francisco State University).

• "The Greek-American Communities Library Collection Project" at my own home university, The Ohio State University (publicized in The GreekAmerican, December 2-3, 2000). And

• The new initiative by Modern Greek Studies scholars at the University of Michigan to collect interviews from Greek-American intellectuals, artists, and writers.

Academics continue to bring important Greek-American authors to the attention of international audiences. The work of Zeese Papanikolas has been made available to Greek speaking audiences in translation, and the writings of Demetra Vaca-Brown have been re-introduced to the English speaking world through the publishing activism of ProfessorYiorgos Kalogeras (Aristotle University of Thessaloniki).

In addition to their teaching responsibilities, scholars of Greek America invest enormous intellectual energy on research and writing; in doing so they have succeeded in publishing their work in internationally prestigious presses and journals. Through this demanding, labor intensive, and time-consuming task, they seek to make Greek America an integral component of intellectual discussions about immigration, ethnicity and heritage preservation.

Increasingly, it is becoming the rule that these scholars take an extra step: They supplement the arduous task of teaching and academic publishing with writings and other activities for the public benefit. The evidence for this is again overwhelming. Professor Martha Klironomos (San Francisco State University), who directs "The Greek American Oral History Archive" project, has created a lecture series where Modern Greek Studies scholars and artists are routinely invited to present their research to local communities. Historian Ioanna Laliotou (University of Thessaly, Greece), author of a recent book on Greek migration (The University of Chicago Press), incorporates her research findings about immigrant Greek America in her regular writings for the Greek press. In addition to her academic work on Greek America, scholar Artemis Leontis (University of Michigan) has devoted time oncurating an exhibit on Greek immigrant women's culture, and on disseminating her research in popularly accessible venues. From my part, I have also devoted time and effort in educating the public about Greek-American history and culture. […]


A clear picture emerges out of this selective list of accomplishments. Academics working in Greek-American Studies make a Herculean effort to promote the field both in the academy and in public life. In other words, they are busy building bridges between their field of study, the academy, and educated lay audiences.

What is noteworthy about this commitment is that it avoids claims of ethnic superiority and cultural celebrationism. Academic Greek-American Studies are guided by an ethical vision of social justice and pluralism. In this capacity scholars critique practices which result in the marginalization of women, the exploitation of workers, the abuse of powerless, the exclusion of alternative points of view on Greek identity, and the discrimination of those whose views or physique do not conform to dominant ideals. This critical position does not mean that Greek-American Studies engage in self-destructive criticism; the field is politically suave and scholarly sophisticated in identifying Greek America's cultural creativity, value, and positive impact on social life in the United States and elsewhere. In other words, it is reflexive enough to maintain a fair balance between cultural critique and a constructive display of Greek-American contributions.

As my essay makes clear, we are currently witnessing a bustling intellectual and cultural fermentation in the academic field of Greek-American Studies. This is a time when the research output of the field is quantitatively intensified and qualitatively refined. Our research contributes to a nuanced understanding of Greek America; the fact that it is increasingly recognized by internationally respected institutions speaks volumes about its quality. It is necessary therefore to publicize these new developments. At this time of increasing visibility, Greek-American Studies could harness the support of those who genuinely care about the cultural and intellectual vitality of Greek America. Those who are interested in understanding various facets of this heterogeneous social reality we call Greek America are all invited on board to contribute their talents and resources.

Yiorgos Anagnostou
The Ohio State University