Ενοριακά Σχολεία: «Εθελοντές» δάσκαλοι και υλικές ανταμοιβές

Εγώ πάντως από την πλευρά μου, όταν δίδασκα σε ενοριακό σχολείο δεν θεωρούσα τον εαυτό μου εθελοντή. 'Ενα σημαντικό κίνητρο ήταν η αμοιβή, όσο πενιχρή και αν ήταν, ήταν βλέπετε χρόνια πενίας τότε.

Με το «πενιχρή» εννοώ ότι η επένδυση χρόνου και κόπου ήταν δυσανάλογη με την πληρωμή. Δεν ήταν μόνο η προετοιμασία για την διδασκαλία που κάθε εκπαιδευτικός που σέβεται το λειτούργημα όφειλε να ακολουθήσει. Ήταν και οι τρεις ώρες ψυχικής εξάντλησης στη διαχείρισης υπερκινητικών παιδιών, ιδίως αγοριών, που απλά δεν επιθυμούσαν να είναι στην τάξη, δράττοντας την ευκαιρία να εξασκήσουν δεξιότητες διαπραγμάτευσης με φορείς εξουσίας (δάσκαλοι).

 
Skills to kill τη χαρά της μάθησης, «φιλιά αποχωρισμού» στα Σάββατα μας...

Αυτά την δεκαετία του 1990. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τώρα στο απόγειο της πολυδιεργασίας και των κινητών.

Δεν ήμουν ο μόνος στο χώρο με οικονομικό κίνητρο. Είμασταν αρκετοί, μερικοί μάλιστα έπρεπε να εργαστούν και τα απογεύματα για έξτρα μεροκάμματο. Ήμουν και εγώ μέρος των εκλεκτών στην ακολουθία εξαντλήσεων...

Επομένως η γενικευμένη αναφορά στο σύνολο των διδασκόντων ως «εθελοντών», όπως έχω διακρίνει στην τρέχουσα συζήτηση, αποσιωπά το σοβαρότατο (τουλάχιστον για την εργατική τάξη) οικονομικό σκέλος του ζητήματος.

Οι ιθύνοντες επομένως δεν πρέπει να επενδύσουν στην ελληνόγλωση παιδεία προσφέροντας απλώς προγράμματα εκπαίδευσης του διδακτικού προσωπικού (και cudos για την πρωτοβουλία που ξεκινάει σύντομα) αλλά και να καλοπληρώσουν για το επίπονο έργο που επιτελούν. Λεφτά φαντάζομαι υπάρχουν. Τα φεστιβάλ σε πολλές ενορίες αποτελούν πλουσιοπάροχες πηγές.
Κάθε σοβαρή επένδυση στην παιδεία οφείλει να αναγνωρίσει την σημασία της $$$ ανταμοιβής, μια πτυχή που πρέπει να τίθεται κάθε φορά που θίγεται το θέμα.


Γιώργος Αναγνώστου
Δεκέμβριος 20, 2025