«Η ελληνική διασπορά –επιτέλους– ξαναμπήκε στον χάρτη μας»

Προ-βολες

Το δώρο της κρίσης

Tης Μαργαριτας Πουρναρα

Ολα παίζουν ένα μικρό ρόλο: οι ταινίες που έκαναν για την αφεντιά μας η Νία Βαρντάλος και ο Πίτερ Αντρικίδης (Κings of Mykonos). Η προσπάθεια του πρωθυπουργού και του επιτελείου του να βρει στήριξη από το ελληνοαμερικανικό επιχειρηματικό λόμπι. Η πρόσφατη του Γιώργου Μπίζου, του Ελληνα δικηγόρου του Νέλσον Μαντέλα στη Νότιο Αφρική. Η έκθεση που εγκαινιάζεται αύριο στο Ινστιτούτο Γκαίτε για τους ομογενείς στη Γερμανία. Μικρές κουκκίδες που αν τις ενώσει κανείς, φτάνει αβίαστα σε ένα συμπέρασμα: η ελληνική διασπορά –επιτέλους– ξαναμπήκε στον χάρτη μας.

Σε καιρούς ευμάρειας, δεν την υπολογίζαμε. Περνούσαν κάποιες ειδήσεις στα ψιλά για ελληνικής καταγωγής παίκτες που κατακτούσαν τις ρακέτες του ΝΒΑ ή για ερευνητές που κέρδιζαν τον θαυμασμό της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας. Ενας αόριστος θαυμασμός για το μεγαλείο της φυλής που μας έτρεφε το εγώ αλλά δεν μας επέτρεπε να δούμε ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, πώς νιώθουν, τι τους πονάει, τι τους γεμίζει, τις αγωνίες τους. Η κρίση μάς έκανε ένα «δώρο». Μας ανάγκασε σχεδόν να στρέψουμε το βλέμμα μας πολύ μακριά από την Αθήνα, αναζητώντας θετική ενέργεια και κουράγιο. Στον Eλληνισμό εκτός συνόρων.

Ταυτόχρονα, οι νέοι ελληνικής καταγωγής αποφάσιζαν να ανακαλύψουν τη μακρινή πατρίδα του παππού και της γιαγιάς, την αόριστη αίσθηση του ανήκειν σε κάτι άλλο πέραν της χώρας όπου γεννήθηκαν. Κι έτσι, στα μισά του δρόμου, «ξανασυναντιόμαστε». «Ξαναβρισκόμαστε» με εκείνους που έφυγαν, τους βλέπουμε πια με άλλο βλέμμα, λιγότερο στερεοτυπικό. Η θεία από το Σικάγο, ο Σταθμός του Μονάχου, τα μπουζούκια της Αστόρια δεν υπάρχουν πια. Στη θέση τους βρίσκουμε ολόφρεσκα πρόσωπα εικοσάρηδων, που έρχονται από κάθε γωνιά του κόσμου στην Καλαμάτα, τη Σύμη, την Κρήτη να βρουν τις ρίζες, να καταλάβουν τι τους κάνει να νιώθουν διαφορετικά από τους συνομηλίκους Αμερικανούς, Αυστραλούς, Γερμανούς και Καναδούς. Μπορεί να μην καταφέρνουμε να κρατήσουμε στην Ελλάδα τα εγχώρια ταλέντα που ζητούν πια δουλειά. Αλλά ας υποδεχθούμε καλύτερα και πιο οργανωμένα αυτά τα παιδιά που θα εξακολουθήσουν να έρχονται.

[Αναρτήθηκε αρχικά στο: news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_01/10/2010_416994]