Greek Names, Old and New Technologies of Americanization

Η καταναγκαστική Αμερικανοποίηση Ελληνικών ονομάτων στις αρχές του 20ου αιώνα (αλλά και αργότερα, για λόγους οικονομικής και κοινωνικής επιβίωσης των μεταναστών) έχει θρηνηθεί σα μια οδυνηρή καρατόμηση. Πώς να ήταν διαφορετικά όταν στον βωμό της πραγματιστικής αφομείωσης θυσιαζόταν κάτι τόσο κοντά στον πυρήνα της ταυτότητας; Παπαδόπουλοι γίναν Παπ, Κατριπούληδες Κατρ, και Αγγελόπουλοι Αγγελοι.

Το κουτσουρεμένο επώνυμο συνεπάγεται μια απόσταση από τον εαυτό, μια αποξένωση που βιώνεται, τελικά, σα μία ανωνυμία. Έτσι ακριβώς όπως το πιάνει το τραγούδι «Αστόρια»:

«[Οι μετανάστες] Κοιτάν τη ζωή. Σιωπή στα δυο σπασμένη,
με ξένη φωνή στη μέση ακριβώς, σαν επώνυμο
πού 'χει χαθεί το μισό του μόνο είν’ ακόμα εκεί
μονάχο, μικρό και ανώνυμο»

Από την άλλη μεριά, όσοι κράτησαν το όνομα τους ακέραιο, σήμερα εκφράζουν δημόσια την υπερηφάνειά τους για αυτήν την οικογενειακή απόφαση. Η περίπτωση της Μελίνας Κανακαρίδης μου έρχεται στο μυαλό, καθώς και του Τζορτζ Στεφανόπουλου.

Ας σημειώσω ότι η εμπειρία του να ζεις στην Αμερική με ένα «εθνοτικό» επώνυμο απαιτεί δημιουργικούς τρόπους επικοινωνίας, ένα είδος πολιτιστικής μετάφρασης.

Το παράδειγμα του Michael Kalafatas είναι ενδεικτικό:

"By conservative estimate I have spelled my name 25,000 times … the receptionist in my office, when asked to spell my name, would say, “Kalafatas: All the vowels are A’s, and it’s ‘K’ as in kiss, ‘l’ as in love, ‘f’ as in fudge, ‘t’ as in toffee, and ‘s’ as in sugar.” Somehow I never spelled it that way. In America the subtext of spelling an “ethnic” name is the act of an outsider trying to spell his way in" (The Bellstone, 192)

ή, ακόμα, το παράδειγμα του Αμερικανού ποιητή Jaswinder Molina:

«During the introductions that preface each event, even the organizers who’ve invited me have difficulty getting my name right, and in one school library, I enunciate it over and over again. I say, “Jas as in the first part of justice; win as in the opposite of defeat; der, which rhymes with err, meaning to be mistaken.” I say, “JasWINder,” lilting the second syllable, and smile as about a dozen audience members mouth each syllable along with me until they feel they have it right. When they do, they grin broadly.» (http://www.poetryfoundation.org/article/243072)

Θα περίμενε κανείς ότι η εποχή μας, με την έμφαση στις ρίζες και το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού θα ενθάρρυνε την διατήρηση Ελληνικών επωνύμων. Αλλά η ιστορία επιφυλάσσει ειρωνικά γυρίσματα. Το τελευταίο κεφάλαιο περικοπών ονομάτων δεν έχει γραφτεί ακόμα. Αυτό που γράφεται (κυριολεκτικά και μεταφορικά) διαδραματίζεται με τους όρους της νέας τεχνολογίας. Παραθέτω το σχετικό παράδειγμα (χωρίς σχόλια), από το μπλογκ της Stephanie Nikolopoulos, a New York based writer:

"You Know You're Greek When... Your Name Is Too Long for Twitter" stephanienikolopoulos.com/2011/09/09/you-know-you’re-greek-when…-your-name-is-too-long-for-twitter/