Quotation: On the Issue of Racial Profiling (II)

“The most publicized anti-Greek assault took place in 1909 in the city of South Omaha, Nebraska. On the outskirts of the city was a shantytown of several thousand Greek laborers, a number swollen by unemployed railroad workers waiting out the winter. Anti-Greek feeling in South Omaha was already intense owing to the carousing and gambling of the Greeks and, possibly, because many of them were viewed as strikebreakers. The precipitating incident occurred on February 19 when a Greek, John Masourides was stopped by a policeman, while he was with a prostitute. An argument ensued and Masourides killed the officer. The Greeks claimed the policeman was drunk and enraged in seeing a Greek publicly walking with a ‘white’ prostitute, and that Masourides killed in self-defense. In any event, the townspeople were ready to be whipped into a frenzy (‘One drop of American blood is worth all the Greek blood in the world!’) at a mass meeting presided over by local officials. A mob rampaged through the Greek quarter burning most of it to the ground, destroying some thirty-six Greek businesses, and driving all the Greeks from the city. The South Omaha riot was given wide coverage in the Greek press in America and in Greece.”

Charles C. Moskos, Greek Americans: Struggle and Success (1989:16–17)

Any position that disassosiates racial profiling from mob violence is a politically irresponsible position.

Any position that calls upon American ethnics to acquiesce to racial profiling is an indication of a forgetfull nation.

Any position that calls upon American ethnics to acquiesce to racial profiling is a position extending unearned privileges to those who look white.

[For a recent documentary on yet another anti-Greek riot, this time in Toronto, in 1918, see violentaugust.com]

Quotation: On the Issue of Racial Profiling (I)

“After 9/11, Middle Eastern and South Asian communities in the United States have become the most recent victims of racial backlash. What bargain is being offered to them? For many, their only resource is to drape their homes, cars, places of business, and bodies with the American flag, in hopes that this positive claiming of American identity is sufficient to ward off legal and extralegal violence. In the months following 9/11, over 1,000 incidents of hate violence were reported. In addition to these macroaggressions, microaggressions directed against Middle Eastern and South Asian persons and communities are also thwarting their pathway to belonging in America.”

Robert S. Chang, “Essay: (Racial) Profiles in Courage, or can we be Heroes Too?” (1996:356–357). www.albanylawreview.org/archives/66/2/RacialProfilesinCourageOrCanWeBeHeroesToo.pdf

Any position that disassociates racial profiling from vigilantism is a politically irresponsible position.

Quotation: Narrating America–University Libraries Amidst Cornfields

From the point of view of Tony Judt, a Briton:

“America was thus intensely familiar–and completely unknown. Before coming here, I had read Steinbeck, Fitzgerald, and some of the extraordinary short-story writers of the South. Between this and a diet of 1940s-era film noir, I certainly had visual images of the United States. But nothing cohered. Moreover, born like most Europeans in a country I could cross on foot in a matter of days, I had absolutely no grasp of the sheer scale and variety of the place.

...

Since that first transcontinental drive I have crossed the cuntry seven times. Old established settlements–Cheyenne, Knoxville, Savannah–have continuity on their side. But who could love present-day Houston, Phoenix, or Charlotte? Desolate heaps of office buildings and intersections, they bustle misleadingly from nine to five before dying at dusk. Ozymandias-like, such exurbations will sink back into the marshland or desert whence they arose once the water runs out and gasoline prices them out of existence.

...

By far the best thing about America is its Universities. Not Harvard, Yale, e tutti quanti: though marvelous, they are not distinctively American–their roots reach across the ocean to Oxford, Heidelberg, and beyond. Nowhere else in the world, however, can boast such public universities. You drive for miles across a godforsaken midwestern scrubscape, pock-marked by billboards, Motel 6s, and a military parade of food chains, when–like some pedagogical mirage dreamed up by nineteenth-century English genleman–there appears…a library! And not just any library: at Bloomington, the University of Indiana boasts a 7.8-million-volume collection in more than nine hundred languages housed in a magnificent double-towred mausuleum of Indiana limestone.

A little over a hundred miles northwest across another empty cornscape there hoves into view the oasis of Champaigne-Urbana: an unprepossessing College town housing a library of over ten million volumes. Even the smallest of these land grant universities–the University of Vermont at Burlington, or Wyoming’s isolated campus at Laramie–can boast collections, resources, facilties, and ambitions that most ancient European establishments can only envy.

The contrast between the university libraries of Indiana or Illinois and the undulating fields almost visible from their windows illustrates the astonishing scale and variety of the American inland empire: something you cannot hope to grasp from afar. A few miles south of Bloomington’s cosmopolitan academic community lies the heartland of the old Ku Klux Klan, much as the peerless literary holdings of the University of Texas sit implausibly amidst the insularity and prejudice of the hill country that surrounds them. To the outsider, these are unsettling juxtapositions.

Americans take such paradoxes in their stride. It is hard to imagine a European university recruiting a professor–as I was once encouraged to consider a university near Atlanta–on the grounds that the nearby international airport would allow you to ‘escape’ with ease. A displaced European academic, beached in Aberystwyth, would avoid drawing attention to the fact. Thus, whereas Americans are shamellessly confessional–‘How on earth did I end up in Cheyenne State U.?’–a comparably isolated Brit would bleat mournfully of the sabbatical he spent at Oxford”

Tony Judt, 2010. “Voyage Home, ” The New York Review of Books Vol. LVII, No. 9:29–30.

Quotation(s): Antiracism (I)

Δύο παραπομπές, η μία αντλούμενη από το αστυνομικό μυθιστόρημα και η άλλη από την ιστοριογραφία, μας βοηθούν να συλλογιστούμε τα όρια μιας συγκεκριμένης αντιρατσιστικής στρατηγικής.

Παραπομπή πρώτη: Από το βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη, «Παλιά, πολύ παλιά» (Γαβριηλίδης, 2008).

(Διάλογος μεταξύ δύο αστυνομικών, ενός Τούρκου και ενός Έλληνα, οι οποίοι συνεργάζονται στην Κωνσταντινούπολη για την εξιχνίαση μιας σειράς δολοφονιών επί Ελληνικού και Τουρκικού εδάφους. Ανοίγει την αντιπαράθεση ο Τούρκος αστυνομικός, η οποία ακολουθείται από τον σχολιασμό του Έλληνα αφηγητή και συνομιλητή του):

«Αν βάλουμε τη φωτογραφία μιας Ρωμιάς, και μάλιστα από τον Πόντο, και πούμε ότι σκότωσε ως τώρα δυο ανθρώπους στην Ισταμπούλ, και ο ένας μάλιστα είναι Τούρκος, όλοι οι Ρωμιοί θα είναι από αύριο στόχος. ...».

Δεν περίμενα αυτό το επιχείρημα και άθελά μου μού ξεφεύγει μισή χοντράδα. «Πώς και σε νοιάζει τόσο πολύ να μην πάθουν κακό οι Ρωμιοί;»

Δε μου απαντάει αμέσως, αλλά τραβάει το περιπολικό στο πεζοδρόμιο και διπλοπαρκάρει. «I am a child of the turkish [sic] minority in Germany» μου εξηγεί. Κάθε φορά που ένας Τούρκος σκότωνε, έκλεβε ή έδερνε, έφταιγε όλη η μειονότητα, γιατί μας θεωρούσαν όλους τους ίδιους». ...

Προσπαθώ να το ρίξω στην πλάκα. «Τα παραλές κάπως, αλλά εντάξει. Ας τ’ αφήσουμε για την ώρα».

Tο είπα για να τον ηρεμήσω, αλλά αυτός ανάβει ακόμα πιο πολύ. «Γιατί ανήκεις κι εσύ στην πλειονότητα και δεν μπορείς να καταλάβεις τι θα πει να είσαι μειονότητα» μου λέει τσαντισμένος. «Δεν καταλαβαίνεις την ανασφάλεια, το φόβο που κουβαλάει μέσα της, το μίσος που μπορεί να ξεσπάσει με την παραμικρή αφορμή. Καμιά πλειονότητα δεν κατάλαβε ποτέ τις μειονότητες. Εγώ καταλαβαίνω τους Ρωμιούς καλύτερα από σένα» (216–217).

Στην παραπάνω στιχομυθία, ο Μάρκαρης στρέφει την προσοχή μας σε μια νευραλγική διάσταση της συζήτησης περί αντιρατσισμού: Είναι δυνατόν ένας πολίτης που κολυμπάει στα προνόμια και τις ανέσεις της πλειονότητας να καταλάβει κατάβαθα την ευάλωτη θέση του καθενός μειονοτικού, και επομένως να τον συμπονέσει και να τον συμπαρασταθεί; Με άλλα λόγια, μπορεί κανείς να ταυτιστεί συναισθηματικά με το μειονοτικό άλλο χωρίς να έχει βιώσει κατάσαρκα ο ίδιος την εμπειρία του τελευταίου, μια εμπειρία που κάνει κάποιον να αισθάνεται τιποτένιος, τόσο δα μικρός; Μια εμπειρία που, για να θυμηθούμε και το «America America» του Ελία Καζάν, και εξαγριώνει και αναγκάζει πολλές φορές να καταπίνεις τον θυμό με ένα χαμόγελο που όσο πιο πολύ πλαταίνει για να ευχαριστήσει τόσο αυξάνει την υποταγή, τον εξευτελισμό, και την αυτοπεριφρόνηση;

Παίζονται πολλά στο πως θα απαντήσει κανείς αυτήν την ερώτηση. Αν η απάντηση είναι καταφατική τότε θα μπορούσε ο αντιρατσιστικός λόγος να βασιζόταν σε μια πολιτική της συμπόνιας. Τέτοιου είδους παρεμβάσεις έχουν πραγματοποιηθεί στα πλαίσια του Ελληνοαμερικανικού αντιρατσισμού.

Η ιστορικός Helen Papanikolas για παράδειγμα, όπως έχω επισημάνει αλλού (http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=68434), ανασύρει μνήμες από την ρατσιστική περιφρόνηση την οποία βίωσε ως κόρη Ελλήνων μεταναστών στην Αμερική του 1920 προσκαλώντας τους βολεμένους πλέον Ελληνοαμερικανούς να αντλήσουν από αυτήν την εμπειρία της περιφρόνησης που στιγμάτισε τους γονείς και παππούδες τους ώστε να ταυτιστούν με την εμπειρία των μειονοτήτων και να αγωνιστούν εναντίον των οποιονδήποτε κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που τους μειώνουν.

Φοβάμαι όμως ότι μια τέτοια στρατηγική είναι περορισμένου βεληνεκούς. Όπως επισημαίνουν ιστορικοί και ανθρωπολόγοι, βιώματα και μνήμες αποκλεισμού δεν οδηγούν απαραίτητα σε αλληλεγγύη μεταξύ αδύναμων ομάδων ή ατόμων. Η Ιωάννα Λαλιώτου το θέτει ξεκάθαρα, στην δεύτερη παραπομπή που μας αφορά εδώ, από το βιβλίο της «Διασχίζοντας τον Ατλαντικό: Η Ελληνική Μετανάστευση στις ΗΠΑ κατά το Πρώτο Μισό του Εικοστού Αιώνα» (Πόλις, 2006):

«[Η] πολιτισμική κληρονομιά της μεταναστευτικής εμπειρίας δεν μπορεί αφ’ εαυτής να λειτουργήσει ως εμβόλιο ενάντια στον σύγχρονο ρατσισμό και την ξενοφοβία. Η εμπειρία της μετανάστευσης, ..., συχνά οδήγησε τη μεταναστευτική κουλτούρα και τις νοηματοδοτήσεις του εαυτού να εσωτερικεύσουν τους ιεραρχικούς λόγους περί φυλετικής και πολιτισμικής ανισότητας και ανωτερότητας» (367).

Αν η λοιπόν η ιστορία των μεταναστών και των παιδιών τους μας διδάσκει κάτι, αυτό είναι ένας έντονος σκεπτικισμός όσον αφορά την αποτελεσματικότητα μιας αντιρατσιστικής στρατηγικής βασισμένης στην συμπόνια των βολεμένων προς τους ευάλωτους. Με άλλα λόγια το να υπενθυμίζει κανείς τους Έλληνες και Ελληνοαμερικανούς, «κοιτάξτε, μας εξευτέλισαν τότε στην Αμερική ή στην Γερμανία ας μην κάνουμε και εμείς τα ίδια στους νεοφερμένους ή τους μη λευκούς» αποτελεί μια πολιτική περιορισμένης εμβέλειας.

Είναι λοιπόν αναγκαίο να εξετάσουμε εναλλακτικές στρατηγικές. Αυτό το θέμα θα απασχολήσει το επόμενο σημείωμά μου, με ιδιαίτερη έμφαση στην Ελληνοαμερικανική περίπτωση.

Quotation – Κάτι σαν ετερόκλητο κολάζ

«Στο Δημοτικό, επίσης, έφτασε στα χέρια μου ένα βιβλίο που τα είχε όλα· ποιήματα, σκετς, μικρά πεζά, ζωγραφιές. Κάτι σαν εξωσχολικό αναγνωστικό.
…
Εξ αυτού του βιβλίου σκέφτομαι πόσο πιο μεγάλη ελευθερία θα είχαν οι συγγραφείς αν δεν είχε κατατμηθεί το σώμα της λογοτεχνίας σε είδη.»

Σωτήρης Δημητρίου, «Περιπέτεια: Αναγνώσματα που με Διαμόρφωσαν» (The Athens Review of books, τεύχος 2, Δεκέμβριος 2009: 46)

«Aν δεν είχε κατατμηθεί το σώμα του λόγου σε είδη,» θα παρέφραζα. Το παραπάνω χωρίο έμμεσα, πλην μερικώς, ονομάζει την κινητήρια δύναμη αυτής της ιστοσελίδας: να φτάνουν στα μάτια του κοινού κείμενα που να τα περιέχουν «όλα»· ποιήματα, σκετς, μικρά πεζά, φωτογραφίες. Αλλά και ακαδημαϊκές αναλύσεις, βιβλιοκριτικές, κριτικά σχόλια, παρεμβάσεις, παραβάσεις, και … quotations.

Για να το σπρώξουμε και παραπέρα, αν βαστάν τα κότσια μας: να υπάρχει και μια μείξη γλωσσών και ειδών. Κάτι σαν ένα blurring of genres του Geertz· μια (☺) ετερογλωσσία του Bakhtin. Κάτι σαν ετερόκλητο κολάζ.