«Η αλαζονεία αυτής της πόλης! Ακόμη και στη χειρότερη της κακομοιριά, στην τρέλα της την αχαλίνωτη, κοιτάει να σου βγει μια βαθμίδα καλύτερη».
(Από το βιβλίο, σελ. 69)
Πρόκειται για διπλό βιβλίο. Ποιήματα και πεζά εναλλάσσονται, χωρίς να διακόπτεται το εννοιολογικό νήμα. Η ενότητα του χώρου εξασφαλίζει, ως εκ των πραγμάτων, τη δημιουργική, σύμμετρη ανάπτυξη του χρόνου. Ο Χρήστος Τσιάμης, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Πάτρα, φτάνει δεκαεφτάχρονος στη Νέα Υόρκη. Εκεί ζει κι εργάζεται έκτοτε, μια ακόμη εναργής ψηφίδα του μείζονος μωσαϊκού των εκατομμυρίων μεταναστών, οι οποίοι έγιναν προοδευτικά κι αυτοί γνήσια παιδιά της.
Στο βιβλίο αυτό, πέμπτο κατά σειρά, εμπεριέχονται αμιγώς αυτοβιογραφικά στοιχεία, ποιητικές καταθέσεις, λιλιπούτεια οιονεί δοκίμια και αποσπάσματα ενός ευρύτερου χρονικού, που ίσως κάποτε δημοσιεύσει ολοκληρωμένο ο συγγραφέας. Η όλη περιγραφή διακρίνεται για την αμεσότητά της, την αποστεωμένη, κυριολεκτική της γραφή και την αποκλειστική συνάφειά της με ποικίλες αξιομνημόνευτες εμπειρίες. Τα ποιήματα σχολιάζουν κατά κανόνα τα πεζά κομμάτια και αντιστρόφως. Έστω δείγματα τα εξής: «Στην πόλη που το πρωί τρώει τα παιδιά της / και τα ξερνάει αποβραδίς στα μπαρ της / να πιούν το γάλα της σαν δυναμίτη / κι ύστερα σον κόρφο της να τα κοιμίσει [...] στην πόλη αυτή παραφυλάει στη γωνία / η έκπληξη και παρακάτω η τόλμη γυμνή [...] Σκηνικό για αόμματους. Μήπως στρίψαμε λάθος;»
Εγκόλπιο πατριδογνωσίας...
No comments:
Post a Comment