“[Η] μεταναστευτική λογοτεχνία δεν μπορεί να χωρά «στο εθνοκεντρικό ερμηνευτικό σύστημα, επειδή λειτουργεί με τους δικούς της λογοτεχνικούς λόγους, θέτει καινούργιες ερωτήσεις που με καινούργιες μεθόδους οδηγούν σε καινοτομικές απαντήσεις» [77]. Οι συγγραφείς που μελετήσαμε δεν διαθέτουν μια ελληνικότητα που να προσανατολίζεται απλώς στις ελλαδικές πολιτισμικές νόρμες [78]. Στα σύγχρονα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας, η λογοτεχνία του εκπατρισμού μετατρέπεται σε μεικτή λογοτεχνία όπου ο συγγραφέας δεν μιλά πια μόνο για τις ρίζες του αλλά και για την ιστορία και τη ζωή των συμπατριωτών του στο εξωτερικό και φτάνει στο σημείο να συγχέει τους χώρους – πατρίδα και χώρα υποδοχής –, αναδεικνύοντας στοιχεία της δικής του κουλτούρας, συχνά ήδη μεικτής, τα οποία εισάγει στο ξένο λογοτεχνικό τοπίο.”
