Λοιπόν τι η μετανάστευση; Απώλεια, ζόρισμα και θρήνος ή νέοι ορίζοντες και επαναπροσδιορισμοί; Και τα δύο πολλές φορές μα όχι πάντα. Τα δύο τραγούδια της Αθηναϊκής Κομπανίας που παραθέτω πιάνουν την δυναμική της μετανάστευσης σαν (φαντασιακής) νέας αρχής αλλά και αβάσταχτου μόχθου. Απομένει να δούμε πως η λαϊκή αλλά και έντεχνη κουλτούρα θα αποδώσουν τις τωρινές τάσεις φυγής–και την εμπειρία του «αλλού» που συνεπάγεται–από μια σημαντική μερίδα Ελλήνων.
Αγαπητέ μου θείε Τάκη
Γράμμα σου στέλνω θείε μου
που ‘σαι στη Νέα Υόρκη,
κι ίσως με πάρεις προς τα ‘κει
να νοικοκυρευτώ,
ν’ αλλάξουνε τα όνειρα,
να φτιάξουνε οι στόχοι
και να χαράξω μια γραμμή
να την ακολουθώ.
[Διαβάστε το όλο και ακούστε, www.poiein.gr/archives/11187/index.html]
Επιστροφή
Στη τσέπη πέντε τάλιρα και πάω στην Αθήνα
χαράμισα τα νιάτα μου εδώ στην ξένη γη.
Στα χρόνια που εδούλευα και προκοπή δεν είδα
αχ, πόσο ενοστάλγησα την κάθε σπιθαμή.
Οι φάμπρικες κι οι μηχανές στη σκέψη μας αμπάρα
μας κλέβουνε τα όνειρα και μένουμε φτωχοί.
Στους ώμους το σακάκι μου, στην τσέπη τα τσιγάρα
στου τρένου το διάδρομο για την επιστροφή.
Και φτάνουμε το σούρουπο μες στο σταθμό Λαρίσης.
Ποτέ δεν το περίμενα πως θα με καρτερείς.
Με της χαράς τα κλάματα ελπίδες να γεμίσεις
τη μέχρι τώρα αδέσποτη και άδεια μου ζωή.
No comments:
Post a Comment