Μετα-Εθνότητα (Post-Ethnicity) Ι

Η εθνότητα, όπως εννοιολογήθηκε στην Αμερικανική νεωτερικότητα, εισήγαγε μια ριζική αντίληψη της διαφοράς. Μετατόπισε το κέντρο βάρος της ταυτότητας των Ευρωπαϊκών, μη κυρίαρχων ομάδων (Ιταλούς, Ιρλανδούς, 'Ελληνες) από τον βιολογικό (φυλετικό) στον πολιτισμικό προσδιορισμό.

Βέβαια η έμφαση στην πολιτισμική έκφραση δεν κατάφερε να εξαλείψει τελείως την βιολογική αντίληψη της ταυτότητας, η οποία εξακολουθεί να επαναφέρεται μέσω όρων όπως «προγονική καταγωγή» (και όλους τους αποκλεισμούς που αυτού του είδους η ταυτότητα συνεπάγεται). Πολέμησε όμως την νομιμότητά του βιολογισμού μέσω της προσέγγισης της εθνότητας σαν κατασκευής. Η εθνότητα δεν ήταν πλέον βασισμένη αναγκαστικά σε δεσμούς αίματος όπως δήλωναν οι primordialists αλλά μια ιστορικά προσδιορισμένη συμμετοχή σε μια συλλογικότητα· η εθνοτική ομάδα σύμφωνα με αυτήν την θεώρηση δεν είναι κάτι το στατικό αλλά αποτελεί μια δυναμική μορφή ανήκειν της οποίας τα κριτήρια συμμετοχής και όρια διαχωρισμού από άλλες ομάδες αλλάζουν συνεχώς σε συνάρτηση με ιστορικές συγκυρίες. Με αυτόν τον τρόπο προκρίνεται μια ελαστική μορφή συλλογικών μορφωμάτων. Η καταγωγή σαν κριτήριο συμμετοχής σε μια εθνοτική ομάδα δεν ισχύει πλέον. Μπορούμε να μιλάμε για μια συνθήκη πέρα του βιολογισμού, μια μετα-εθνοτική προσέγγιση.

Ο ριζικά ανατρεπτικός αυτός επαναπροσδιορισμός λειτουργεί ανταγωνιστικά, όπως προανέφερα με τις βιολογικές προσεγγίσεις ταυτότητας. Ορισμένοι Ελληνοαμερικανικοί φορείς, για παράδειγμα, θέτουν ακόμα την Ελληνική καταγωγή σαν κριτήριο συμμετοχής σε διαγωνισμούς υποτροφιών ή επιχορηγήσεων. Αποκλείονται με αυτόν τον τρόπο άτομα με τεράστιες ικανότητες που ελκύονται από τον Ελληνικό πολιτισμό και θα ήταν σε θέση να συνεισφέρουν στην Ελληνοαμερικανική πολιτιστική παραγωγή ανεξαρτήτως καταγωγής.

Η ετερογένεια – σε αντίθεση με την αποκλειστικότητα της «ομογένειας» – είναι σε θέση να εμπλουτίσει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την Ελλάδα και την Ελληνική διασπορά· να την διευρύνει. Συνεισφέρει ανθρώπινο δυναμικό, πρωτότυπους και μη συμβατικούς τρόπους πρόσληψης της πραγματικότητας, αναγνωρίζει αξία σ' αυτό που θεωρούμε σαν δεδομένο ή υποτιμούμε σαν αδιάφορο.

Αυτού το είδος το πολιτιστικό κεφάλαιο ας το έλξουμε αντί να το αποκλείουμε. Αυτό απαιτεί να αφήσουμε πίσω τον παρωχημένο και ιδεολογικά στενό βιολογισμό της εθνικής ταυτότητας και να υιοθετήσουμε την πολιτιστική εθνότητα. Αν η εθνότητα δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από την ομογένεια, ας λειτουργήσουμε με σύμαχο την μετα-εθνότητα. Αποτελεί μια συνολική προσέγγιση που προχωρά πέρα από από συμβάσεις και που συνδιαλλέγεται με την ετερότητα με σκοπό να διευρύνει την εμβέλεια του Ελληνοαμερικανικού πολιτισμού. Πόσο ταιριαστός αυτός ο τρόπος για την καινοτόμο, ανοικτή προς την διαφορά, διασπορά!

Υπάρχει και ένας πρόσθετος λόγος που καλεί την υιοθέτηση του μετα-εθνοτικού μοντέλου…
(Συνεχίζεται)

A Greek American Homicide Detective – "The Greeks of Beaubien Street"

"Saugatuck Township resident Suzanne Jenkins has just released the first book in her series called The Greeks of Beaubien Street. The book is part murder mystery, part drama. The main character, Jill Zannos, is a homicide detective whose family owns a grocery store in Greektown in Detroit. Jenkins says Jill is always walking a fine line between her rough, modern job and her old-fashioned family. But Jill soon finds out that her family has a few secrets that makes her realize they are not as perfect as they seem.

Jenkins grew up in Greektown and she says a lot of what made her Greek, in her mind, was the food. She says her family didn't speak Greek or go to an orthodox church, but they always made Greek food in their home. In the book, Jenkins mentions many places that Detroit natives and Saugatuck resident might recognize, like Christo's Roadhouse in Douglas, Michigan.

Jenkins other interest in policework helped fuse together this mix of family drama and a CSI-like mystery. Jenkins also used her knowledge as a former nurse to fill in the medical details.

She puts a lot of attention into human relationships, especially the how family members and spouses interact with eachother. Jenkins says she put a lot of her experiences over the years in the book."

For a full interview with author Suzanne Jenkins:http://wmuk.org/arts-and more/select/326551/The_Greeks_of_Beaubien_Street__Part_murder_mystery__part_family_drama#.UNS13DHpfUE.mailto

(Thanks to DG for bringing this to my attention)

Astoria Characters: The Greek Dancer

http://www.huffingtonpost.com/nancy-ruhling/astoria-characters_b_1903100.html

«Από την Ελληνική Κοσμοπολιτεία στο ...ΣΑΕ!» του Δημήτρη Ρομποτή

«Έγραφα την προηγούμενη εβδομάδα σχετικά με την πρόσκληση για «διαβούλευση» που απηύθυνε στην απανταχού ομογένεια, ή μάλλον στους αποδήμους, ο υφυπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, αρμόδιος για τους ...υπερποντίους Ελληνας, κ.κ. Κωνσταντίνος Τσιάρας, σχετικά με το «νέο» ΣΑΕ. Η αόριστη αυτή πρόσκληση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ανακοίνωση του τέλους του ΣΑΕ με τη διαφορά ότι τη χαριστική βολή θα δώσουν τα κατά τόπους απομεινάρια του που δεν έχουν καταλάβει καν ότι καλούνται να....
γίνουν αυτόχειρες. Από ό,τι φαίνεται άλλη μία πανάκριβη απόπειρα να δημιουργηθή οργάνωση-ομπρέλα για τους απανταχού αποδήμους (κι’όχι ομογενείς, αφού πρόκετια για το Συμβούλιου Αποδήμου Ελληνισμού) κλείνει με παταγώδη αποτυχία και μένουμε εκτεθειμένοι στην καταρρακτώδη βροχή!

Κι’όταν λέω πανάκριβη, δεν αναφέρομαι μόνο στα χρήματα των Ελλαδιτών φορολογουμένων που σπαταλήθηκαν (και τα οποία θα είχαν σπαταληθεί κάπου αλλού) μα και των εκατοντάδων ομογενών που αναμείχτηκαν σοβαρά και επένδυσαν πολύ χρόνο και χρήμα στην προσπάθεια. Από την Αμερική μόνο ας αναφέρω ενδεικτικά τους κ.κ. Αθενς, Τομαρά, Σπυρόπουλο και τα κορυφαία στελέχη των κυπριακών οργανώσεων. Βέβαια, πλήρωσαν όλοι το ίδιο αφετηριακό λάθος που σημάδεψε το ΣΑΕ και τη φθίνουσα πορεία του: βασίστηκαν στις ήδη υπάρχουσες πρωτοβάθμιες οργανώσεις (πολλές από τις οποίες φαντάσματα) με αποτέλεσμα η δική τους νόσος πολύ γρήγορα να μολύνη ολόκληρο τον ιστό του ΣΑΕ. Αντί να αξιοποιήσουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν να βρουν στον χώρο των «αποδήμων» έπρεπε σώνει και καλά να μπλεχτούν με τα ίδια ...σκατά με αποτέλεσμα όλη η ιστορία να γίνη σκατά! Κάτι παρόμοιο δηλαδή που συμβαίνει με τις ελλαδικές κυβερνήσεις οι οποίες κατά κανόνα στελεχώνονται από μέλη του ...Κυνοβουλίου, στο οποίο δυστυχώς την τελευταία 20ετία εισέρχεται κάθε καρυδιάς καρύδι και με ελάχιστες εξαιρέσεις, η μετριότης είναι το μέτρον αξιολόγησης. Παν ...μέτριον άριστον!

Αρχική ιδέα για αυτό που έγινε ΣΑΕ ήταν, όπως επληροφορήθην προσφάτως, μία έκθεση 70 σελίδων που είχε στείλει ο Καθηγητής της Παντείου και συγγραφέας Γεώργιος Κοντογιώργης το 1989 στον τότε Πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου. Στην έκθεση αυτή ο καθηγητής ανέλυε το πώς θα μπορούσε ο εκτός Ελλάδος Ελληνισμός (κι’όχι μόνο οι ...απόδημοι για να μην καταντήση η οργάνωση κομματικό παρακλάδι, όπως και έγινε) να οργανωθή σε κατά τόπους συμπολιτείες, με δικές τους διαδικασίες και εκπροσώπους, λαμβάνοντας υπόψη και τις ανά περίπτωση ιδιομορφίες. Πρότεινε επίσης να υπάρχη ένας αριθμός βουλευτών που να εκπροσωπούν τους ομογενείς στη Βουλή καθώς και ένας υπουργός που θα χρησίμευε ως σύνδεσμος. Αυτό βέβαια δεν έγινε, η αρχική ιδέα αλλοιώθηκε στο λεγόμενο ΣΑΕ του οποίου ο κύκλος μάλλον έκλεισε, άσχετα αν θα στριφογυρίζη γύρω από τον εαυτό του λίγο καιρό ακόμα.…»

Περισσότερα από την Πηγή,
http://ksipnistere.blogspot.com/2012/12/blog-post_640.html

«Ο μύθος της μεγάλης ομογένειας» του Γιάννη Βασιλάκου

Υποκριτικές είναι οι κολακείες των πολιτικών προς τους ομογενείς - Πηγή ΤΑ ΝΕΑ http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4776530

Οι Ελληνες αρέσκονται να κατασκευάζουν μύθους και να τους πιστεύουν ως αδιάσειστα γεγονότα, πράγμα που εξηγεί, ώς ένα σημείο, και τη διαχρονική κακοδαιμονία τους. Ενας από τους αγαπημένους μύθους της μόδας που διακινείται επίμονα τελευταία, λόγω της βαθιάς ελληνικής κρίσης, είναι αυτός που σχετίζεται με τον απόδημο ελληνισμό (τη «μεγάλη δεύτερη Ελλάδα», τον «δεύτερο πνεύμονα του οικουμενικού ελληνισμού» και πολλά ηχηρά παρόμοια) ως αγκωνάρι της δεινά χειμαζόμενης γενέτειρας. Ακόμη και ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς δεν απέφυγε την πεπατημένη αφού, σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Χάντελσμπλατ» (5/10/2012) μεταξύ άλλων δήλωσε: «Είμαστε ένας εργατικός και ταλαντούχος λαός: κοιτάξτε τους Ελληνες στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, στη Γερμανία και σε όλον τον κόσμο. Βρίσκονται παντού και είναι παντού επιτυχημένοι. Το DNA είναι καλύτερο από ό,τι η κατάσταση της χώρας μας».

Ατυχής δήλωση, μία από τις τόσες γνωστές «κορόνες» των ελλήνων πολιτικών στις οποίες μας έχουν συνηθίσει. Επειδή όμως αυτό το τροπάρι τείνει να γίνει αξίωμα, οφείλω να απομυθοποιήσω κάποιες πτυχές του. Δηλαδή ορισμένες χρόνιες πλάνες, ψευδαισθήσεις και αναλήθειες αναφορικά με τον απόδημο ελληνισμό.

Καταρχάς το ότι οι Ελληνες «βρίσκονται παντού» δεν πρέπει να αποτελεί καύχημα και θριαμβολογία αλλά αδιάψευστη απόδειξη της διαχρονικά παταγώδους αποτυχίας της μητέρας (ή μήπως μητριάς;) πατρίδας και των εκάστοτε μεταπολεμικών κυβερνήσεών της να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων - ή απλούστατα να ζήσει τα παιδιά της. Οι Ελληνες δεν μεταναστεύουν από επιλογή αλλά εξ ανάγκης. Επειδή στην πατρίδα δεν υπάρχει κανένα μέλλον γι' αυτούς, προπάντων όμως για τα παιδιά τους.

Δεύτερον, το κατά κόρον επαναλαμβανόμενο «τροπάρι» ότι οι απόδημοι «είναι το καλύτερο, το εκλεκτότερο κομμάτι του ελληνισμού» και ότι «είναι παντού επιτυχημένοι» είναι ανακριβές και ανυπόστατο. Πώς και από πού τεκμαίρεται; Το ότι υπάρχουν κάποιοι (λίγοι) δισεκατομμυριούχοι ομογενείς στις ΗΠΑ, λ.χ., και ορισμένοι (περισσότεροι) πολυεκατομμυριούχοι ομογενείς στην Αυστραλία, αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι εκπατρισμένοι Ελληνες είναι μεγιστάνες! Αντιθέτως, επίσημα στοιχεία καταδεικνύουν το εντελώς αντίθετο. Στοιχεία της πρόσφατης απογραφής αποκαλύπτουν ότι η πλειονότητα των μελών της παροικίας μας ζει «με λιγότερα από 300 δολάρια την εβδομάδα» (εφημ. «Νέος Κόσμος» Μελβούρνης, 16/8/2012). Οταν λοιπόν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η πλειονότητα των ομογενών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, και μάλιστα σε μία από τις πλουσιότερες χώρες του δυτικού κόσμου, αναρωτιέμαι πόσο... «επιτυχημένοι» μπορεί να είναι οι ομογενείς που διαβιούν σε λιγότερο «τυχερές» χώρες του πλανήτη...

Τρίτον, βαυκαλιζόμαστε για την επαγγελματική και κοινωνική άνοδο των εκπατρισμένων Ελλήνων, αλλά κανείς δεν κάνει τον κόπο να αναφέρει λέξη για τα απίστευτα ποσοστά των περιθωριακών ομάδων ελληνικής καταγωγής στην κατ' ευφημισμόν «τυχερή χώρα» των Αντιπόδων: τοξικομανών, αλκοολικών, ψυχασθενών, εγκληματιών, αστέγων, απόρων κτλ.
Συμπέρασμα: αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα νηφάλια, η αλήθεια είναι ότι οι Ελληνες της διασποράς δεν είναι ούτε καλύτεροι ούτε και χειρότεροι από τους ελλαδίτες συμπατριώτες τους. Τηρουμένων πάντα των αναλογιών, έχουν πανομοιότυπα συμπλέγματα και προβλήματα με τους ελλαδίτες: ατομοκεντρισμό, μικρομεγαλισμό, ματαιοδοξία, εθνικισμό, παραγοντισμό (ή «προεδριλίτιδα»), ασυνεννοησία, ημιμάθεια κ.ά. Ο απανταχού, εντός κι εκτός Ελλάδος ελληνισμός, είναι τόσο ανεπανόρθωτα κατακερματισμένος και αλληλοσπαρασσόμενος που όχι μόνο τη γενέτειρα δεν μπορεί να βοηθήσει αλλά, συχνά, ούτε καν τον ίδιο του τον εαυτό.

Λυπάμαι που θα απογοητεύσω τους ρομαντικά αφελείς, αλλά η δεινώς χειμαζομένη πατρίδα μηδαμινά πράγματα μπορεί να περιμένει από τα ξενιτεμένα παιδιά της, αφού και ο «δεύτερος πνεύμονάς» της είναι εξίσου ανεπανόρθωτα λαβωμένος όσο και ο πρώτος. Ούτε όμως και οι απόδημοι έχουν να προσδοκούν οτιδήποτε πλέον από την πολλαπλώς χρεοκοπημένη μητέρα-πατρίδα. Απόδειξη αυτού δεν είναι μόνο η πανθομολογούμενη παταγώδης αποτυχία του ευρωβόρου Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού αλλά και το προσφάτως ιλαροτραγικό φιάσκο των... ανύπαρκτων 600 δισ. δολαρίων κάποιων μπρούκληδων Ελληνοαμερικανών που βάλθηκαν να σώσουν ντε και καλά τη χρεοκοπημένη Ελλάδα!

Ο Γιάννης Βασιλακάκος είναι πανεπιστημιακός, διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης. Διετέλεσε συντονιστής στο Δίκτυο Πολιτισμού του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ Ωκεανίας, 1999-2006).

Greek Americans as a Target Consumer Group – A Commercial

https://www.youtube.com/channel/UC5pK3w6QEq1bUMmU2Hs43Pw

(Thanks to my former student RL for bringing this to my attention)

Kazantzidis' USA Tour

απομυθοποίηση του τίμιου μετανάστη…

Intersecting Worlds and Words – Diaspora Bilingual Poetry in Australia

CURATE OR CREATE? CURATE OR CREATE? 

Exploring Variations on a Theme “A Poetic Reading Salon” 

INVITING EXPRESSIONS OF INTEREST 

‘All the writer can strive for is a personal voice’ Ha Jin 

In his book, The Writer as Migrant, Ha Jin, asks for whom do bilingual writers write and why. He refers to writers with an immigrant background and particularly those in exile who reflect on the political oppression in their country of origin. He explores identity issues and whether bilingual writers: - 

 Write for themselves or a collective endeavouring to act as spokespersons for their ethnic group. 

 Are liberated or entrapped in their ethnic identity.  Curate or create culture. 

The Diasporic Literature Spot seeks to generate discussion on the latter questions particularly whether bilingual writers are creating a new culture moving beyond stereotypic images of their immigrant experience. 

Poets, interested in participating in the Reading Salon, are invited to submit two to four poems noting why they consider their work to be creating rather curating culture. 

Expressions of interest should be emailed to reading.salon@diasporic.org by January 18, 2013. 

Organised by Vicky Tsaconas and Loula S. Rodopoulos the event hopes to attract poets interested in reading their work and discussing the issues raised by Ha Jin. 

The Reading Salon will be held at 3.30pm, Saturday, March 2, 2013 at Writers Victoria.

Academic Greek-American Studies: A Record of Accomplishments

From the Archive: The following piece was originally posted January 6, 2005 at http://classics.osu.edu/modern-greek-faculty-postings

The scope and significance of academic Greek-American Studies are unfortunately very little known to the wider public. Audiences learn about this academic field piecemeal, through scattered remarks that often misrepresent it. Moreover, as a result of misinformation and negative publicity, lay educated audiences and community leaders may develop negative attitudes toward it. This is doubly unfortunate because the field currently enjoys a great revival in both the academy and key sectors of public life. It has therefore become urgent to publicize the accomplishments of academics who think and write about Greek America; it is necessary to communicate the fruits of their labor to interested audiences in order to forestall mutual misunderstanding.

Admittedly, the practitioners of academic Greek-American Studies are not as numerous as one would like. There is no doubt that the visibility of Greek-American Studies in the American academy is not what it ought to be. There should likewise be no hesitation in admitting that a great deal of Greek-American history and culture remain unexamined by scholars. If one wishes to critique academic Greek-American Studies for these imperfections, this should require a serious discussion of the complex academic and non-academic forces that have relegated our field to the margins of the academy. But these conditions make it all the more imperative to recount the contributions of the academics who toil to produce and disseminate knowledge about Greek America, and to support their effort to gain greater visibility for their field within and without the Academy.

For it is now an indisputable fact that academic Greek-American Studies have become a key contributor to the intellectual and cultural vitality of Greek America. The field has recently injected a necessary theoretical sophistication, committed professionalism, ethos of public outreach, and ethical vision of pluralism into diverse domains of the public sphere such as academic teaching and publishing, ethnic and national media, festivals, libraries, archives, and the reading public. These contributions, coupled with a critical respect for the legacy of earlier contributors, define the current orientation of Greek-American Studies.

The evidence that supports these assertions is available for everyone to see. Here is a select list of the field's accomplishments:

Since the 1970s, Modern Greek Studies Programs in the American academy have been particularly successful at incorporating courses on the history, culture and literature of Greek America into university curricula. Thousands of students from diverse ethnic backgrounds have taken these courses and thousands more will do so in the future. Interestingly, on the basis of my own teaching experience at The Ohio State University, it is in these classes that second and third generation Greek-American students first develop an interest in their ethnic history and culture as well in their family background.

Academics have recognized the value of non-academic writers on Greek America. Rather than allegedly rebuffing the research, publications and cultural activism of non-academics, they have been consistently promoting it. The examples are numerous: Labor historian Dan Georgakas, for one, has reviewed Helen Papanikolas's latest book in the Journal of Modern Greek Studies. In the same journal, anthropologist David Sutton has reviewed the anthropological work of Michael Kalafatas, who is a non-professional anthropologist. In this list I must include my own essay on Helen Papanikolas which was published in a recent book by the Utah State University Press, an academic publisher.

In a similar vein, Modern Greek Studies Programs in the American academy have recently started following the lead of non-academic, grass-roots preservation projects; they too have begun to document oral histories about the Greek-American immigrant past. Specific academic projects of this kind include:

• "The Greek American Oral History Archive" at the Center for Modern Greek Studies (San Francisco State University).

• "The Greek-American Communities Library Collection Project" at my own home university, The Ohio State University (publicized in The GreekAmerican, December 2-3, 2000). And

• The new initiative by Modern Greek Studies scholars at the University of Michigan to collect interviews from Greek-American intellectuals, artists, and writers.

Academics continue to bring important Greek-American authors to the attention of international audiences. The work of Zeese Papanikolas has been made available to Greek speaking audiences in translation, and the writings of Demetra Vaca-Brown have been re-introduced to the English speaking world through the publishing activism of ProfessorYiorgos Kalogeras (Aristotle University of Thessaloniki).

In addition to their teaching responsibilities, scholars of Greek America invest enormous intellectual energy on research and writing; in doing so they have succeeded in publishing their work in internationally prestigious presses and journals. Through this demanding, labor intensive, and time-consuming task, they seek to make Greek America an integral component of intellectual discussions about immigration, ethnicity and heritage preservation.

Increasingly, it is becoming the rule that these scholars take an extra step: They supplement the arduous task of teaching and academic publishing with writings and other activities for the public benefit. The evidence for this is again overwhelming. Professor Martha Klironomos (San Francisco State University), who directs "The Greek American Oral History Archive" project, has created a lecture series where Modern Greek Studies scholars and artists are routinely invited to present their research to local communities. Historian Ioanna Laliotou (University of Thessaly, Greece), author of a recent book on Greek migration (The University of Chicago Press), incorporates her research findings about immigrant Greek America in her regular writings for the Greek press. In addition to her academic work on Greek America, scholar Artemis Leontis (University of Michigan) has devoted time oncurating an exhibit on Greek immigrant women's culture, and on disseminating her research in popularly accessible venues. From my part, I have also devoted time and effort in educating the public about Greek-American history and culture. […]

A clear picture emerges out of this selective list of accomplishments. Academics working in Greek-American Studies make a Herculean effort to promote the field both in the academy and in public life. In other words, they are busy building bridges between their field of study, the academy, and educated lay audiences.

What is noteworthy about this commitment is that it avoids claims of ethnic superiority and cultural celebrationism. Academic Greek-American Studies are guided by an ethical vision of social justice and pluralism. In this capacity scholars critique practices which result in the marginalization of women, the exploitation of workers, the abuse of powerless, the exclusion of alternative points of view on Greek identity, and the discrimination of those whose views or physique do not conform to dominant ideals. This critical position does not mean that Greek-American Studies engage in self-destructive criticism; the field is politically suave and scholarly sophisticated in identifying Greek America's cultural creativity, value, and positive impact on social life in the United States and elsewhere. In other words, it is reflexive enough to maintain a fair balance between cultural critique and a constructive display of Greek-American contributions.

As my essay makes clear, we are currently witnessing a bustling intellectual and cultural fermentation in the academic field of Greek-American Studies. This is a time when the research output of the field is quantitatively intensified and qualitatively refined. Our research contributes to a nuanced understanding of Greek America; the fact that it is increasingly recognized by internationally respected institutions speaks volumes about its quality. It is necessary therefore to publicize these new developments. At this time of increasing visibility, Greek-American Studies could harness the support of those who genuinely care about the cultural and intellectual vitality of Greek America. Those who are interested in understanding various facets of this heterogeneous social reality we call Greek America are all invited on board to contribute their talents and resources.

Yiorgos Anagnostou
The Ohio State University

What do we know about Greek American Children's Literature?

http://www.nytimes.com/2012/12/05/education/young-latino-students-dont-see-themselves-in-books.html?hp

My Big Fat Greek Wedding – Analysis

My earlier postings on My Big Fat Greek Wedding (http://immigrations-ethnicities-racial.blogspot.com/2011/04/rewinding-my-big-fat-greek-wedding.html; http://immigrations-ethnicities-racial.blogspot.com/2012/02/my-big-fat-greek-wedding-and-high.html), anticipated an extended discussion of this blockbuster film. The analysis, published in Melus: Multi-Ethnic Literature of the U.S., has been long in the making, like any interdisciplinary work. I draw from anthropology, diaspora, film, ethnic, and whiteness studies to propose an interpretation beyond conventional readings. Below is the bibliographical reference, and part of the introduction:
-----------------------------------------------------------
When “Second Generation” Narratives and Hollywood Meet: Making Ethnicity in My Big Fat Greek Wedding

Yiorgos Anagnostou

From: MELUS: Multi-Ethnic Literature of the U.S.
Volume 37, Number 4, Winter 2012

pp. 139-163.

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:

As the nation has held itself up to the media mirror . . . the image of white America that reflects back looks less and less like the whitebread, Protestant world of Rob and Laura Petrie [from The Dick Van Dyke Show (1961–1966)], and rather more like, well, a big fat Greek wedding.

––Matthew Frye Jacobson (71)

The theory of semiotic excess proposes that once the ideological hegemonic work has been performed, there is still excess meaning that escapes the control of the dominant and is thus available for the culturally subordinate to use for their own cultural-political interests.

––John Fiske (200)

Popular American film often oversimplifies the experiences of American ethnics of European heritage. Although Polish Americans, German Americans, or Greek Americans may appear as ethnic characters, their claim to difference is rarely the primary focus. Mainstream cinema deploys various European American identities as tropes to address issues of national belonging, to assert dominant ideals, to allegorize the American Dream, or to discipline ethnicity. It largely refrains from delving into the intricacies of their hyphenated lives. European Americans, Dan Georgakas notes, “have served as cinematic wallpaper, good for an odd costume, colorful dialog, and quaint habits” (36). In this respect, Hollywood reproduces larger social discourses. The narrative of America as a nation of immigrants elevates the acculturated European American as a national icon, endowing this figure with cultural hyper-visibility as it simultaneously contains it through a scripted narrative: hard-working, colorful in its folk dances, authentic in its cuisine, law abiding, family-and community-centered, civic-oriented; a cookie-cutter ethnicity.1 This combination of heightened public visibility and ideological containmentconfronts cultural critics with the question of how to proceed with the analysis of European American ethnicities now that they have become an American norm: assimilated yet with cultural affiliations beyond the dominant. What are the critical routes that enable the recovery of these historically distinct yet interrelated identities as a richly textured field? How do we frame their representations in order to advance research that recognizes the multiple facets of these ethnicities while confronting their control by the dominant society?

One venue for inquiry presents itself via an unlikely source. The block-buster My Big Fat Greek Wedding (2002), a film that might be overlooked as a banal illustration of the conventions of romantic comedy, suggests a fresh way to address the issue—from the perspective of popular culture. The film may dismay with its reductive representation of self and other. Its portrayal of immigrants as primitives in our midst reanimates a stock of images common to Hollywood and ethnographic cinema in general: the infantilization, debasement, and exoticization of the other, cast as an aboriginal who embodies a way of life that is bygone in the spectator’s culture. In this narration, the immigrant is seen as parochial and frozen in time, belonging to an earlier temporal reality. What is more, the objectified gaze of the camera does not spare practices coded as WASP, but subjects them to merciless mocking. Nevertheless, the film produces varied ways of seeing ethnicity; taking heed of them may move us beyond readily recognized meanings and open up space for alternative interpretations of ethnicity.

This paper explores this maze of filmic representations to show how ethnicity is deployed in specific contexts. The emphasis is on the construction of ethnicity in relation to dominant categories such as romantic love, femininity, whiteness, modern anomie, immigrants, and autonomy. For this purpose, the discussion is organized around two major axes. First, it identifies the dominant meanings in the filmic narrative, including the portrayal of the culturally dominant/self and subordinate/immigrant other. Specifically, it identifies the following perspectives through which audiences are invited to make sense of the film as a romantic comedy that exploits ethnicity to reproduce hegemonic ideologies about love and marriage:
…
The second axis of this paper recognizes alternative meanings in the text, the “excess meaning” that could serve ethnicity. For this purpose it is crucial to recognize the following internal contradictions in the film. First, the film brands WASP practices as culturally insensitive, but also construes WASP subjects as willing to accept, at least partially, the cultural logic of ethnicity. Second, it portrays immigrants as primitives in our midst but also recuperates immigrants as agents of meaningful change. My reading further notes the contexts in which the power relations between the culturally dominant and ethnicity are reversed, a reversal that explicitly places the former in a minority position. Herein lies my interpretive interest. Such decentering advances cultural autonomy for ethnicity while at the same time promoting a fresh way of looking into the relationship between the hegemonic and the ethnic based on intersubjectivity. This mode of seeing moves beyond the reductive gaze in the film, activating mutual understanding based on interethnic looking as a process and as a relation acknowledging the subjectivity of the other (Kaplan xviii).

…
http://muse.jhu.edu/login?auth=0&type=summary&url=/journals/melus/v037/37.4.anagnostou.html

Proliferation of Identity Narratives Beyond Ethnicity

America’s Russian-Speaking Immigrants and Refugees:

Twentieth Century Migration and Memory.

A National Endowment for the Humanities

Summer Institute for College & University Teachers

Columbia University in the City of New York

Sunday June 9-Saturday, June 29, 2013

This Institute will consider the substance of the terms “diaspora,” “transnational,” “accommodation,” and “memory” through the specific prism of the four distinct waves—First (1917-40), Second (1947-55), Third (1967-89), and Fourth (1989 to the present)— of Russian-speaking immigrants to America.

One of the core issues addressed is whether we can create a sophisticated narrative synthesis of the “Russophone Experience” in America that could beintegrated into broader courses on American politics and immigration, sociology, anthropology, and ethnic studies. More than this, can this synthesis be applied to the experience of other immigrant groups?

Institute applicants—current faculty members at U.S. institutions, independent scholars, museum curators, and up to three advanced graduate students—will compete for the twenty-five available Summer Scholar spots.

Over a three-week period, this select group will engage in a lively dialogue with an extraordinary array of upwards of fifty master teachers, scholars, and social services and community representatives of the last three waves of emigration (and with the children of the first). A full description, daily schedule, and application information will be found at: NEHSummerinst.Columbia.edu

 

Τραγουδώντας την Εργατιά στη Μετανάστευση – Δ. Μητροπάνος

http://www.youtube.com/watch?v=dHjn5trX6Os

Βγήκ' η ζωή μας στο σφυρί,

σ' Αμερική κι Ευρώπη,

άνθρωποι μας γεννήσανε

και μας πουλάν ανθρώποι.

Για μεροκάματο διπλό

τον ουρανό μας κρύψανε,

δεν έχει φως να ζήσουμε.

τη μοίρα μας να χτίσουμε.

Η φτώχεια κει, η νύχτα εδώ,

μάνα, οι τόποι λείψανε

τη μοίρα μας να χτίσουμε.

Η «Μελαμψή» Διασπορά στην Ελλάδα και Ρατσισμός

Οι νέες συνθήκες φασιστικής επιθεώρησης του δημοσίου χώρου και βιαιοπραγίας εναντίον κυρίως εγχρώμων ανθρώπων στην Ελλάδα ανοίγει και το θέμα της λευκότητας της διασποράς. Η «επιστροφή» πλέον για «μελαμψούς» Έλληνες, Έλληνες με μεικτή καταγωγή, ή Έλληνες με συνοδεία ξένων δεν αποτελεί πλέον μια επιστροφή σε έναν οικείο και ασφαλή χώρο αλλά σε ένα χώρο που ελλοχεύει ανά πάσα στιγμή τον απρόβλεπτο κίνδυνο.

Παραθέτω ψήγματα σχετικών μαρτυριών με αφορμή την ανακοίνωση της Αμερικανικής Πρεσβείας για την προοπτική βίας ενάντια υπηκόων της στην Αθήνα:

«Καλά κάνουν και προειδοποιούν τους πολίτες τους. Μου έχει τύχει να κυκλοφορώ στο δρόμο, σε τουριστικό μέρος της Αθήνας, με μαύρη φίλη και να μας προσβάλουν. Και στα μέσα μαζικής μεταφοράς σημειώνονται συνεχώς λεκτικές επιθέσεις, κυρίως σε γυναίκες αλλά και σε παιδιά». (Ανώνυμος / η)

«Είμαι Ελληνας και ζω στο εξωτερικό με την αλλοδαπή γυναίκα μου, η οποία μιλάει ελάχιστα Ελληνικά, και αυτά με έντονη προφορά. Οταν επισκεπτόμαστε την Ελλάδα της έχω πει να μην μιλάει Ελληνικά όταν είμαστε σε ΜΜΜ, δρόμο κλπ γιατί φοβάμαι. Οχι ανακλαστικά ότι θα μας επιτεθούν, αλλά και το ότι θα μας προσβάλλουν είναι αρκετό» (Egathetos)

«Ώπα....βάλτε μια τελεία | 16/11/2012 19:30

Η Ελλάδα δεν είναι ασφαλής όπως θα θέλατε κύριε εκπρόσωπε του Υπουργείου Εξωτερικών, και εάν έχεις το χρώμα που αναφέρει η ανακοίνωση δεν κυκλοφορείς εύκολα σε κεντρικές περιοχές. 2. Πολύ καλά έκαναν οι ΗΠΑ και προειδοποίησε τους πολίτες της. Και παρεμπιπτόντως, εγώ είμαι Έλληνας και μελαχροινός, ειδικά το καλοκαίρι με σταματάει η αστυνομία για ελέγχους (να δουν εάν έχω χαρτιά) και φυσικά φοβάμαι πολύ να κυκλοφορώ γύρω από την Ομόνοια, στην Πατησίων και τα περιξ αυτής.»

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=484275&wordsinarticle=αμερικανική%3bπρεσβεία

Από άλλο πρόσφατο δημοσίευμα:

«Με χτύπησαν μέσα στο λεωφορείο...

Η Σοφία Β. ήρθε στην Ελλάδα πριν από οκτώ χρόνια από την Αιθιοπία. Ο πατέρας της είναι κατά το ήμισυ Ελληνας και η ίδια τελείωσε το ελληνικό σχολείο που διατηρεί η ελληνική κοινότητα στη χώρα της Ανατολικής Αφρικής. «Τον πρώτο καιρό, ακόμη και αν δεχόμουν κάποια πειράγματα για το χρώμα μου, τα αντιμετώπιζα ως χιούμορ, έστω και χοντροκομμένο. Αυτό πλέον δεν ισχύει». Πρόσφατα η Σοφία ήρθε στα χέρια με μια επιβάτισσα σε λεωφορείο«καθώς εκείνη μου ζητούσε να της παραχωρήσω τη θέση μου και ενώ στο λεωφορείο τα μισά καθίσματα ήταν άδεια. Αρχισε να με βρίζει και να αναφέρεται υποτιμητικά στο χρώμα μου. Κανένας, ούτε ο οδηγός που βρισκόταν πολύ κοντά εκείνη τη στιγμή, δεν είπε κάτι. Στο τέλος η γυναίκα αυτή με χτύπησε στο πρόσωπο και εγώ ανταπέδωσα σπρώχνοντάς την. Πριν από λίγο καιρό ενώ περίμενα το λεωφορείο στη στάση ένα αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά μου και ο συνοδηγός σημάδεψε πάνω μου με ένα περίστροφο. Από το σοκ δεν κατάλαβα καν αν ήταν αληθινό ή ψεύτικο».

Ολα αυτά τα περιστατικά μαζί με σχόλια πελατών στο κατάστημα ρούχων όπου εργάζεται(«πώς έχεις εσύ δουλειά και τα δικά μας παιδιά δεν βρίσκουν») έχουν κάνει τη Σοφία ιδιαιτέρως αρνητική απέναντι στη χώρα που θεωρούσε κάποτε δεύτερη πατρίδα της.«Κάποτε ένιωθα τον εαυτό μου εν μέρει Ελληνίδα. Σήμερα δεν το λέω πια αυτό. Θα ήθελα να γυρίσω στην πατρίδα μου, δυστυχώς όμως είναι μια απόφαση που δεν εξαρτάται από μένα».

Πηγή, http://www.tovima.gr/society/article/?aid=485541

Όπως καταδεικνύουν οι παραπάνω μαρτυρίες, η πατρίδα βιώνεται σαν διαφορετικότητα· ο Εαυτός βιώνεται σαν Άλλος. Η «μη λευκή» Ελληνική διασπορά εφάπτεται της εμπειρίας του ξένου, ματώνει μαζί του. Η ιστορία επιστρέφει σαν εφιάλτης. Αν οι Έλληνες μετανάστες αποτελούσαν ρατσιστικό στόχο έξω από την χώρα, τώρα αποτελούν στόχο εντός της. Η διασπορά σα μετανάστης στην Ελλάδα σε κατάσταση πολιορκίας (http://immigrations-ethnicities-racial.blogspot.com/2012/06/blog-post_18.html)

Τι μπορεί να γίνει; Υπάρχουν φιλότιμες προσπάθειες (τα ντοκουμαντέρ του Κούλογλου για παράδειγμα ή εκκλήσεις από Ελληνοαμερικανούς πανεπιστημιακούς) να προβληθεί η ιστορική εμπειρία του ρατσισμού εναντίων των Ελλήνων έξω σαν ασπίδα ενάντια του ρατσισμού εναντίων του Άλλου μέσα (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_08/11/2012_500945).

Αυτές οι αξιακές παρεμβάσεις αποδεικνύονται εκ των υστέρων ανίσχυρες αυτές καθ' εαυτές στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία (http://immigrations-ethnicities-racial.blogspot.com/2010/04/quotations-antiracism-i.html). Απαιτείται μια πολιτική λύση, και αυτή η λύση αφορά άμεσα και την Διασπορά.

Επείγουν οι πολιτικές πρωτοβουλίες από φορείς της και πιέσεις στην Ελληνική κυβέρνηση ώστε η Διασπορά να πρωτοστατήσει σαν λόμπι ενάντια του ρατσισμού στην Ελλάδα.

Διδασκαλία των Ελληνικών ως Δεύτερη Γλώσσα, ε-Βιβλία

Πηγή: http://www.24grammata.com/?p=32193

250 free ebook για τη διδασκαλία των ελληνικών ως δεύτερη γλώσσα / σχολικά βιβλία ομογενών μαθητών

Εργαστήριο Διαπολιτισμικών και Μεταναστευτικών Μελετών (Ε.ΔΙΑ.Μ.ΜΕ.)
ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΩΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
ΣΕΙΡΑ: ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ (ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ)
Επίπεδο	α/α	Τίτλος
Πρώτο (τάξεις προδημοτική – Δευτέρα)	1.	Παίζω και μιλώ, βιβλίο μαθητή
	2.	Παίζω και μιλώ, τετράδιο δραστηριοτήτων
	3.	Παίζω και μιλώ, οδηγίες νηπιαγωγού
	4.	Παίζω και μαθαίνω, βιβλίο μαθητή
	5.	Παίζω και μαθαίνω, ασκήσεις και δραστηριότητες
	6.	Παίζω και μαθαίνω, οδηγίες για τον εκπαιδευτικό
	7.	Βλέπω και διαβάζω, βιβλίο μαθητή
	8.	Βλέπω και διαβάζω, τετράδιο δραστηριοτήτων
	9.	Βλέπω και διαβάζω, οδηγίες για τον εκπαιδευτικό
	10.	Μαθαίνω να διαβάζω, βιβλίο μαθητή
	11.	Μαθαίνω να διαβάζω, τετράδιο δραστηριοτήτων
	12.	Διαβάζω και γράφω, βιβλίο μαθητή
	13.	Διαβάζω και γράφω, τετράδιο δραστηριοτήτων
	14.	Διαβάζω και γράφω, οδηγίες για τον εκπαιδευτικό
	15.	CD-ROM: διαβάζω-γράφω-τραγουδώ
δεύτερο (τάξεις 3η-4η)	1.	Μιλώ και γράφω Ελληνικά στις γειτονιές του κόσμου, βιβλίο μαθητή
	2.	Μιλώ και γράφω Ελληνικά στις γειτονιές του κόσμου, τετράδιο δραστηριοτήτων
	3.	Μιλώ και γράφω Ελληνικά στις γειτονιές του κόσμου, τετράδιο δραστηριοτήτων 2
	4.	Μιλώ και γράφω Ελληνικά στις γειτονιές του κόσμου, οδηγίες για τον εκπαιδευτικό
	5.	Γράμματα πάνε κι έρχονται Ελληνικά στον κόσμο, βιβλίο μαθητή
	6.	Γράμματα πάνε κι έρχονται Ελληνικά στον κόσμο, τετράδιο δραστηριοτήτων
	7.	Γράμματα πάνε κι έρχονται Ελληνικά στον κόσμο -τετράδιο δραστηριοτήτων 2
	8.	Γράμματα πάνε κι έρχονται Ελληνικά στον κόσμο, οδηγίες για τον εκπαιδευτικό
	9.	CD-ROM: μιλώ και γράφω Ελληνικά
τρίτο (τάξεις 5η-6η)	1.	Ο κόσμος των Ελληνικών, βιβλίο μαθητή
	2.	Ο κόσμος των Ελληνικών, τετράδιο δραστηριοτήτων
	3.	Ο κόσμος των Ελληνικών, τετράδιο, οδηγίες για τον εκπαιδευτικό
	4.	Καθώς μεγαλώνουμε., βιβλίο μαθητή
	5.	Καθώς μεγαλώνουμε., τετράδιο δραστηριοτήτων
	6.	Καθώς μεγαλώνουμε.στον κόσμο των Ελληνικών -τετράδιο δραστηριοτήτων 2
	7.	Καθώς μεγαλώνουμε.στον κόσμο των Ελληνικών, οδηγίες για τον εκπαιδευτικό
	8.	CD-ROM: καθώς μεγαλώνουμε.στον κόσμο των Ελληνικών
τέταρτο (7η-9η)	1.	Βήματα μπροστά 1, βιβλίο μαθητή
	2.	Βήματα μπροστά 1, τετράδιο δραστηριοτήτων
	3.	Βήματα μπροστά 1, οδηγίες για τον εκπαιδευτικό
	4.	Βήματα μπροστά 1, ακουστικό CD
	5.	Βήματα μπροστά 2, βιβλίο μαθητή
	6.	Βήματα μπροστά 2, τετράδιο δραστηριοτήτων
	7.	Κλειδιά της Ελληνικής Γραμματικής
	8.	Ανθολόγιο της διασποράς
πέμπτο (10η-12η)	1.	Ανθολόγιο κειμένων νεοελληνικής λογοτεχνίας
	2.	Από το κείμενο στη λέξη