Το Αμερικανικό και το Ελληνικό Όνειρο σε Δελεαστικό Ταγκό

Δεν θα έχουν ξεφύγει από παρατηρητές του δημόσιου λόγου στην Ελλάδα φαντάζομαι οι αυξανόμενες αναφορές του «αμερικανικού ονείρου» σε συνάρτηση με την πραγματοποίηση του «ελληνικού ονείρου». Αυξάνεται η πολιτιστική παρουσία αυτής της συσχέτισης σε εφημερίδες, περιοδικά, συνεντεύξεις, ταινίες, κτλ.

Με άλλα λόγια παρατηρείται η μεταφορά της Αμερικανικής ιδεολογίας της οικονομικής και κοινωνικής κινητικότητας μέσω της ατομικής επιμονής και προσπάθειας και μόνο (bootstraps) στην Ελλάδα σε συνθήκες έντονης εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Ενδιαφέρον είναι ότι συγκατανεύουν σε αυτήν την ιδεολογία και άτομα που δημόσια τοποθετούνται στον ευρύτερο αριστερό χώρο. Οι κοινωνιολογικές και δομικές διαστάσεις του θέματος ακυρώνονται μέσω «χαριτωμένων» (και τόσο μα τόσο αφελών) προσωπικών καταθέσεων αλλά και αισθητικά συναρπαστικών αφηγημάτων.

 
Πέρα του απελπιστικά πολιτικού σουρεαλισμού του θέματος, για εμάς τους αναλυτές του φαινομένου είναι πλέον φανερό ότι η μελέτη της Αμερικανικής και Ελληνικής κοινωνίας δεν απέχουν τόσο όσο θέλαμε να πιστεύουμε.

 
Αλλά και σε αναλυτές της παγκοσμιοποίησης, ιδιαίτερα όταν Ελληνικά πολιτιστικά προϊόντα που ασπάζονται την ιδεολογία bootstraps εξάγονται με ελληνικό «περιτύλιγμα», ενδυναμώνοντας τις ιδέες του νεοφιλελευθερισμού παγκόσμια. Θα ήταν ενδιαφέρον να εντοπίσουμε αντιστάσεις τόσο στην εγχώρια κριτική (προς το παρόν δεν βλέπω κάτι συγκροτημένο αλλά μπορεί και να κάνω λάθος) όσο και αλλού.


υ.γ. Σκέφτομαι πόσο υβριστικά προσβλητικό είναι το αφήγημα του bootstraps προς άτομα τα οποία έχουν υποστεί συστηματικές και συστημικές διακρίσεις, που έχουν πιαστεί σε δίκτυα φτώχειας και δεν διαθέτουν το οικονομικό αλλά και πολιτιστικό κεφάλαιο (κανείς δεν αρχίζει από το μηδέν, στοιχειώδης κοινωνιολογία). Άτομα που έχουν κακοποιηθεί. Ή ακόμη προς άτομα που επέλεξαν να αντισταθούν σε ηγεμονικά αφηγήματα και εξουσίες––αντί για εξαργυρώσιμους τεμενάδες στο κατεστημένο––μια στάση με μεγάλο προσωπικό και επαγγελματικό κόστος.